Rozdział 55

*- Ale po świętach wracasz. Nie ma stresu. Zobaczymy się w Nowy Rok... - chwycił dziewczynę za ręce i spojrzał w jej oczy.

- Ross, nie zobaczymy się. Ja już nie wrócę do Ameryki, do Los Angeles. - chłopak ujął jej twarz w dłonie i zaczął się w nią wpatrywać. Wyglądał jakby zatrzymały się mu wszystkie funkcje życiowe. Sam czuł jakby teraz jego świat runął. Nie dochodziło do niego, że Emma wylatuje do Polski i już nie wróci...nigdy nie wróci i już nigdy jej nie zobaczy...*

- Ross? Ross? Wszystko okay? - spytała smutnym tonem dziewczyna. Chłopak wziął głęboki wdech i wstał.

- Okay? Ty się pytasz, czy jest okay?! Jest kurwa nie okay! Ty, Ty wyjeżdżasz...za ocean, na inny kontynent! Zostawiasz mnie tu! Samego! Jeszcze mi powiedz, że musimy zerwać, bo związek na odległość nie wypali! - krzyczał wściekły, jak i zarówno smutny. W oczach można było wyczytać jak bardzo ta wiadomość go zraniła. Załamanie zmieniło się w złość.

- Ross, tak będzie najlepiej... - szepnęła cicho siedemnastolatka i wstała z podłogi.

- Najlepiej? Dla kogo? Na pewno nie dla mnie, ani nie dla Ciebie!

- Ross, proszę...

- Co proszę? Chcesz ze mną zerwać! Ja po prostu nie wierzę! - krzyczał chodząc po pokoju. Stanął przy oknie i oparł ręce o parapet.

- Ross, nie bądź na mnie zły - przytuliła chłopaka od tyłu. - Nie potrzebnie wsiadałam w samolot do LA. Nie potrzebnie wychodziłam tamtego wieczoru z domu na spacer. Nie potrzebnie nałożyłam słuchawki na uszy. Gdybym tego nie zrobiła nie wleciałbyś na mnie wtedy i nie poprosiłbyś mnie o numer, a potem byś nie zaprosił mnie na randkę na plażę Malibu... - mówiła szeptem.

- Pamiętasz to wszystko? - spytał już spokojniej i odwrócił się do dziewczyny.

- Pamiętam jakby to było wczoraj. - uśmiechnęła się lekko i spuściła wzrok na swoje stopy. Chłopak chwycił za jej podbródek i podniósł tak, by spojrzała na niego.

- Nie żałuj tego, że się poznaliśmy. Ja nie żałuję. Po tak długim czasie znalazłem miłość. Nie wiesz, jak ciężko jest śpiewać o miłości, gdy tak naprawdę nigdy nie miało się z nią do czynienia... Z Cassidy było inaczej. To było tylko zauroczenie, ale z Tobą...Wierzysz w miłość od pierwszego wejrzenia? - spytał, a dziewczyna kiwnęła niepewnie głową. - Widzisz, kiedy Ciebie wtedy zobaczyłem, zakochałem się i bałem się, że jeśli szybko czegoś nie zrobię, to mi uciekniesz. Dlatego właśnie zaprosiłem Cię od razu na randkę i tak to się zaczęło. Co prawda bywało między nami różnie i sporo się wydarzyło...

- Sporo, to i tak niewystarczające określenie. - zaśmiała się cicho Emma.

- Masz rację. Wydarzyło się mnóstwo rzeczy. Porwania, kłótnie, nowe dziewczyny w moim przypadku, wypadki samochodowe i ja wcale tego nie żałuję. Od kiedy się pojawiłaś w moim życiu dużo się zmieniło. Nie jestem już tym samym chłopakiem, a już na pewno nie jestem już prawiczkiem. - dziewczyna zarumieniła się pod wpływem ostatniego zdania, co on zauważył i posłał jej szeroki uśmiech. - No co? Taka prawda. Z Tobą przeżyłem swój pierwszy raz i będę go pamiętał do końca mojego szalonego życia. Nie mogę wyobrazić sobie tego, że będę budził się z myślą, że Ciebie nie ma w Los Angeles, że nie będę mógł pojechać do Ciebie od razu po śniadaniu i spędzić z Tobą całego dnia...

- Do mnie również to nie dochodzi, uwierz mi. - posmutniała. 

- Już wiem, jak czuje się Riker. Jeszcze parę dni temu trudno mi było wyobrazić sobie to uczucie. Teraz sam je czuję, jakby ktoś wbijał mi nóż w serce i wywijał żołądek na drugą stronę.- mruknął do siebie, gdy nagle zadzwonił jego telefon. Chłopak wyjął go z kieszeni i odrzucił przychodzące połączenie.

- Kto dzwonił i dlaczego nie odebrałeś? - spytała siedemnastolatka.

- Rydel. Nagra się na pocztę, albo wyśle sms'a - nagle znów telefon Rossa się odezwał. - albo będzie znów się do mnie dobijać - zaśmiał się i wyłączył telefon. - Odrzucam, bo chcę spędzić ostatnie chwile z Tobą. - uśmiechnął się i przytulił dziewczynę do siebie. Gdy nagle odezwała się komórka Emmy. Spojrzała na wyświetlacz i pokazała Rossowi kto dzwoni. 

- Ah, ta moja Delly. - przewrócił oczami rozbawiony i przejął urządzenie. - Halo?

- Na niebieskie smerfy, gdzie Ty się podziewasz?! - krzyknęła Rydel tak głośno, że siedząca na łóżku Emma to usłyszała.

- Spokojnie, sister. Jestem u Emmy...

- Masz trzy minuty na dojazd do domu. Inaczej będzie z Tobą źle! - wydarła się, a Ross się skrzywił.

- Ale Delly - dziewczyna w tym momencie rozłączyła się, a chłopak zrezygnowany oddał komórkę swojej dziewczynie. - Kiedy masz samolot do Polski?

- Jutro o czwartej. - powiedziała drżącym tonem, a chłopak wytrzeszczył oczy.

- Czyli, że wylatujesz pierwsza. Ja mam lot o siódmej wieczorem.- spojrzeli się na siebie błagalnym wzrokiem. Trwali w bezruchu trochę czasu. Rydel znów zaczęła wydzwaniać do Emmy, ale ich to nie obchodziło. Dziewczyna wtuliła się w blondyna, a on objął ją rękoma i schował twarz w blond włosy siedemnastolatki.

- Musisz już iść. - szepnęła, opierając głowę o ramię chłopaka.

- Niestety...

- Miłych zakupów. - uśmiechnęła się słabo, gdy oderwali się od siebie. Chłopak pocałował ją w czoło i wyszedł z pokoju. Zszedł na dół do salonu, gdzie zastał brata Emmy. Machnął mu ręką na pożegnanie i wyszedł. Wsiadł do samochodu, włożył kluczyk do stacyjki i oparł ręce na kierownicy. Wpatrywał się w nie przez chwilę, a potem wzrok przeniósł na dom swojej dziewczyny. Na myśl o wyjeździe Emmy walną z całej siły w kierownicę, przez co wcisnął klakson. Zły i rozczarowany pojechał do domu.

 - Nareszcie jesteś! - krzyknęła Rydel, gdy Ross wszedł do salonu. 

- Dlaczego wyłączyłeś telefon?! - podeszła do chłopaka i założyła ręce na biodrach.

- Byłem zajęty. - mruknął oschle i skierował się na kanapę, lecz dwudziestolatka go zatrzymała.

- Niby czym? Rozumiem, że Emma jest dla Ciebie bardzo ważna, ale na miłość boską, zobaczycie się zaraz po zakupach...

- A teraz Cię zaskoczę. Nie zobaczymy się po zakupach! Ona wraca do Polski! Jutro! Rozumiesz?! - wydarł się na siostrę, która pod wpływem emocji brata, skuliła się.

- Przepraszam. - rzekła i założyła kosmyk włosów za ucho. Rossowi zrobiło się przykro, że tak na nią naskoczył, ale tłumaczył sobie w głowie, że i tak na kogoś wydarłby się tak, jak na Rydel.

- Nie, to ja przepraszam. - przytulił blondynkę.

- Skoro jesteśmy już wszyscy, to zbierajmy się. - rozkazała dwudziestolatka i tak, jak to powiedziała wszyscy chłopacy podnieśli się z krzeseł i kanap i zaczęli ubierać buty. Po niecałych pięciu minutach cała rodzinka siedziała w samochodzie i jechała do centrum handlowego.

Katniss i Sebastian pojechali na miasto pozałatwiać sprawy związane z wylotem, a Emma została sama w domu. Udała się do kuchni, gdzie usiadła przy stole. Wpatrywała się przed siebie i poczuła jak do oczu zaczynają napływać jej łzy. Było jej źle, koszmarnie...nie wiedziała jak to przyjąć. Nie chciała wracać do Polski. Zrobiłaby wszystko, żeby tylko zostać z Lynchami. 

Wzięła głęboki oddech i wstała. Zrobiła sobie mocną kawę i ruszyła do swojego pokoju spakować się chyba już po raz setny. Wyciągnęła walizki zza szafy i pudła, po czym zaczęła zapełniać je rzeczami. Z czasem cisza panująca w pokoju zaczęła jej przeszkadzać. Wstała i ruszyła do radia stojącego na biurku. Podkręciła głośność i wróciła do pakowania rzeczy. Mijały minuty, godziny, a ona dalej siedziała w pokoju. Właśnie próbowała doskoczyć do półki, by ściągnąć z niej pudło,  gdy nagle ktoś to pudło jej podał. Dziewczyna podskoczyła wystraszona. Tą osobą okazał się być Gavin.

- Hej! - przywitał się próbując przekrzyczeć dudniącą w uszach muzykę.

- Cześć! - zaśmiała się blondynka i przyciszyła radio.

- Co się tutaj dzieje? - spytał rozglądając się po pokoju, w którym panował istny harmider.

- Wyjeżdżam - mruknęła Emma - Wracam jutro do Polski.

- Dlaczego? - odrzekł smutno.

- Moja mama została zwolniona i nie zostaje nam nic innego, jak wrócić do Polski. - chłopak podszedł do dziewczyny i mocno ją przytulił.

- Wszystko będzie dobrze - pocieszał ją - Mama nadzieję, ze choć trochę będziesz za mną tęskniła.

- Oczywiście, że będę tęskniła. - uśmiechnęła się.

- Na pewno nie raz Ciebie odwiedzę - zaśmiał się - Pomóc Ci się pakować?

- Jeżeli Ci się chce. - posłała mu szeroki uśmiech i oboje zabrali się do pracy. Śmiali się, wygłupiali, łaskotali. Gavin podniecał się bielizną Emmy, a dziewczyna się z tego śmiała. We dwoje skończyli pakowanie koło dziewiątej wieczorem i padli na łóżko.

- Dziękuję, Gavin. - zaśmiała się dziewczyna.

- Ależ nie ma za co - odwrócił głowę w stronę Emmy i uśmiechnął się do niej. - Wiem, że masz chłopaka i w ogóle, ale byłabyś najlepszą przyjaciółką gdybyś przebrała się w jedną w swoich przecudownych koszul nocnych, jakbym przyjechał do Ciebie do Polski. - blondynka głośno się zaśmiała.

- Gavin, Ty to potrafisz rozwalić system, naprawdę. - dalej się śmiała.

- Wiem. - wytknął jej język i mocno przyciągnął ją do siebie, przytulając ją z całej siły.

- Będę tęsknił - dodał po chwili - Jesteś najlepszą przyjaciółką jaką można mieć.

- A Ty najlepszym przyjacielem - odrzekła i wtuliła się w chłopaka. - Idziemy coś zjeść? Głodna się zrobiłam.

- Świetny pomysł! - krzyknął chłopak i wybiegł z pokoju niczym struś pędziwiatr. Dziewczyna przewróciła rozbawiona oczami i ruszyła za Gavinem. Gdy weszła do kuchni zastała szatyna, który już grzebał w jej lodówce.

- Coś tam znalazłeś? - spytała wskakując na blat.

- Możemy zrobić sobie kanapki z dżemem lub serem - rzekł odsuwając produkty na półkach - Albo z pasztetem.

- Jestem za kanapkami z dżemem. - uśmiechnęła się.

- Ja też się skuszę. - zaśmiał się i wyciągnął słoiczek i kostkę masła z lodówki. Dziewczyna zeskoczyła na ziemię i zabrała się za zaparzanie herbaty. Oczywiście zrobiła swoją ulubioną, czyli pomarańczową, a Gavin zajął się smarowaniem pokrojonego chleba. Po dziesięciu minutach siedzieli już przy stole i wcinali kolację.

- Siema, młodzieży! - wydarł się Sebastian, wchodząc do kuchni.

- Siema - mruknęła z pełnymi ustami Emma. - Gdzie mama?

- Pojechała jeszcze po coś na lotniska, ale nie mam pojęcia po co konkretnie. - wzruszył ramionami i otworzył lodówkę.

- Nawet nie szukaj, zjedliśmy wszystko. - zaśmiał się Gavin i posłał bratu Emmy szeroki uśmiech.

- Właśnie widzę - rzekł biorąc do ręki pusty słoik od dżemu. - Dobra, ja spadam się pakować. Do jutra siostra!

Krzyknął i tyle go widziano. Nastolatkowie spojrzeli się na siebie i kontynuowali kolację.

O czwartej po południu lotnisko było oblężone przez przeróżnych turystów z przeróżnych krajów. Jedni śpieszyli się na samolot, a inny wychodzili z samolotów. Emma siedziała na krześle. Bramki do odprawy bagażu jeszcze się nie otworzyły, więc nudziła się tak  ze swoim bratem i mamą. Wyciągnęła ze swojego bagaży podręcznego telefon i zobaczyła, że dostała sms'a od Gavin'a:

"Przyjaźń - krótkie słowo,

a tak wiele znaczy.

Czasem daje szczęście,

czasem łzy rozpaczy.

Przyjaźń niczym róża,

ozdabia cały świat.

Maleńka czy duża,

zostawia w sercu ślad.

Ps. Będę za Tobą bardzo tęsknił Emi ;* Zadzwoń czasem" 

Dziewczyna uśmiechnęła się sama do siebie po przeczytaniu treści sms'a. Sebastian widząc szczerzącą się do siebie siostrę "zapuścił żurawia" w jej stronę, by dojrzeć z czego się tak cieszy.

 - Wow, mieć takiego kumpla, to istny skarb - zaśmiał się po chwili - Odpisz mu coś.

- Ale co? Mam mu wystukać wiersz? Poważnie? - skarciła go wzrokiem.

- Dlaczego nie? - zaśmiał się

- Odprawa bagażowa na lot do Warszawy przy bramce numer 5 - rozległo się w głośnikach na lotnisku.

- Trzeba się zbierać. - poinformowała Katniss. Emma wstała z krzesła i rozejrzała się po hali. Nigdzie nie dojrzała blond włosów swojego chłopaka. Poczuła lekkie ukłucie w sercu, że jej chłopak się z nią nie pożegnał. Chwyciła rączkę walizki i powolnym krokiem udała się w kierunku, gdzie udawali się Sebastian i jej mama. Nagle wszystkie lampy na lotnisku zgasły i w głośnikach rozbrzmiała melodia grana na gitarze akustycznej, a drzwi wejściowe się otworzyły i wszedł nie kto inny jak Ross. Jedna lampa została przekierowana na niego jak reflektor, a wszyscy pasażerowie ustawili się po jednej i po drugiej stronie, tak by droga od blondyna do Emmy była wolna. Wtem chłopak zaczął śpiewać:

I don't wanna be famous,

I don't wanna be if I can't be with you.

Everything I eat is tasteless,

Everything I see don't compare to you.

Paris, Monaco, and Vegas,

I'd rather stay with you.

If I had to choose!

Baby you're the greatest,

That I could ever think to lose.

And I just wanna be with you.

Yeah, I can never get enough!

Baby I'd give it all up up,

I'd give it all up, if I can't be with you

All of this stuff, sucks,

yeah all of it sucks, if I can't be with you.

And, no oscar, no grammy, no mansion in Miami.

The sun don't shine the sky ain't blue,

If I can't be with you.

I can sail around the whole world,

Still won't find a place,

As beautiful as you girl,

And really who's got time to waste?

I can't even see a future,

Without you in it, the colors start to fade,

Ain't no way I'm gonna lose ya,

Nobody in the world could ever take your place.

No, the kind you can't replace.

Yeah, I can never get enough!

Baby I'd give it all up up,

I'd give it all up, if I can't be with you

All of this stuff, sucks,

yeah all of it sucks, if I can't be with you.

And, no oscar, no grammy, no mansion in Miami.

The sun don't shine the sky ain't blue,

If I can't be with you.

If I can't be with you,

If I can't be with you.

(If I can't be with you) If I can't be with you, oh

(If I can't be with you) ooh, oh this sucks.

If I can't be with you!

All of this stuff, sucks,

yeah all of it sucks, if I can't be with you.

And, no oscar, no grammy, no mansion in Miami.

The sun don't shine the sky ain't blue,

If I can't be with you.

If I can't be with you,

If I can't be with you.

With you.

Wszyscy ludzie zaczęli bić brawo i wszystkie lampy zostały włączone. Znów zrobiło się jasno. Emma podbiegła do chłopaka i rzuciła mu się na szyję. Tłum zrobił głośne "Awww" i ponowił brawa. 

- Kocham Cię Emmo i zawszę będę Cię kochał. - powiedział i przez to, że cały czas miał włączony mikrofon, wszyscy na hali go usłyszeli.

- Ja też Cię kocham, Ross. - uśmiechnęła się i pocałowała najmocniej jak potrafiła.

- Musisz już lecieć prawda? - spytał smutny.

- Niestety. Nie martw się, spotkamy się jeszcze. - pogłaskała go po policzku i udała się na odprawę bagażu. Ross cały czas stał na środku i patrzył jak jego dziewczyna oddala się. Powstrzymywał się, żeby nie wybuchnąć płaczem. Gdy dziewczyna zniknęła za bramkami, z opuszczoną głową opuścił lotnisko i udał się do domu, gdzie czekało go przygotowania na wyjazd do Denver.

Helloł ewrybady! Haha :D

Przybywam do Was z nowym (beznadziejnym) rozdziałem. Nie miałam kompletnie weny,ale postanowiłam, że napiszę cokolwiek, bo już długo nic nie było. Rozdział skupia się tylko wokół Rossa i Emmy, ale obiecuję, że następne będą już o wiele ciekawsze...może dlatego, że będzie Magda+Riker, Rydellington oraz Rolex (Rocky+Alex). 

Całuski ;**

~Julia