Rozdział 65

45 komentarzy=nowy rozdział
Zapraszam do przeczytania! 
Ps. Błagam tylko nie uśnijcie...

- Muszę do niego jechać! - krzyknął Rocky i zerwał się z łóżka. Sięgnął po swój T-shirt, który założył na siebie jednym, sprawnym ruchem. Alex cały czas siedziała w miejscu i się nie ruszała. Jakby doznała szoku. 
- Rocky, Rocky...R-Rocky! - krzyczała pośpiesznie dziewczyna, gdy ten wyszedł z pokoju i kierował się na parter. Dobiegła do niego dopiero na dole schodów. Pociągnęła go za rękę, przez co obrócił się w jej stronę. - Nie możesz prowadzić! Nie jesteś trzeźwy. A co się stanie, jak policja ciebie złapie? 
- Masz racje. - mruknął do siebie i przeniósł wzrok na swoje trampki. - Masz może w domu alkomat? - spytał, podnosząc głowę. Nastolatka chwilę wpatrywała się w piwne oczy Rocky'iego i jakby duszą latała po domu w poszukiwaniu urządzenia.
- Powinien być u mojego dziadka w pokoju. - odpowiedziała w końcu i oboje biegiem udali się do tego pomieszczenia. Alkomat znaleźli w pierwszej szufladzie biurka. Był elegancko zapakowany w firmowe pudełko. Rocky szybko odhaczył zamknięcia i wyciągnął plastikowe urządzenie. - Jak myślisz, ile będziesz miał? - spytał Alex.
- Powyżej jednego promila na pewno - brunet wcisnął duży przycisk i alkomat zaczął odliczać. Gdy skończył, chłopak przybliżył urządzenie do ust i dmuchał przed niecałe pięć sekund.
- Ojoj, jeden i osiem. - zaśmiała się nastolatka - Co teraz zrobimy? Nie możesz prowadzić samochodu. 
- Któryś z twoich braci mógłby podwieźć nas do szpitala? - spytał chłopak, a Alex wodziła wzrokiem po pokoju. Dziewiętnastolatek w tym czasie wytarł końcówkę alkomatu, którą brał do ust i odłożył przyrząd na swoje miejsce.
- Być może Mike mógłby nas podrzucić. - odpowiedziała i wyciągnęła z kieszeni spodni swojego iPhona. Postukała palcami po ekranie i przyłożyła komórkę do ucha. - Cześć Miki, gdzie jesteś?
Rocky uważnie przyglądał się mimice twarzy Alex, która niestety nie wróżyła nic dobrego. Po szybkiej wymianie zdań dziewczyna włożyła z powrotem telefon do kieszeni.
- Niestety nie może. - westchnęła - Co teraz zrobimy?
Dziewiętnastolatek wziął głęboki wdech, a potem głośno wypuścił powietrze. 
- Może są jakieś sposoby, aby alkomat nie wykrył promili? - rzekł po chwili, a Alex była zaskoczona jego słowami. 
- Ale tak czy siak, alkohol będzie ci mącił w głowie podczas prowadzenia auta, tak? - chłopak kiwnął zrezygnowany głową.
- A ty ile masz? - spytał i z powrotem wyciągnął urządzenie z szuflady biurka. Siedemnastolatka dmuchnęła w końcówkę. - Dwa czternaście? - dziewczyna spojrzała na niego - Jeszcze gorzej niż ja.
- Dzięki. - syknęła z sarkazmem - Ty naprawdę chcesz prowadzić po czterech  lampkach wina? - spytała i założyła ręce na klatce piersiowej.
- Znając moje szczęście zatrzyma mnie policja i BUM Szaka-laka! Odbiorą mi prawo jazdy, rodzice będą na mnie wściekli, a Rydel będzie mnie męczyła stwierdzeniem "Mogłeś sobie coś zrobić. Myślisz czasami?" - oparł się o biurko - ale ja muszę się dostać do szpitala w trybie natychmiastowym.
- No okay, okay... - uspokajała go Alex i wyszła z pokoju swojego dziadka. Brunet powędrował za nią. Weszli do salonu, gdzie nastolatka usiadła na kanapie. - Siadaj! - pociągnęła go za rękę.
- No i po co mi to było? - Rocky uderzył sam siebie w głowę - "Masz coś mocniejszego?" - powtórzył wysokim głosem swoje słowa, które powiedział godzinę wcześniej, stojąc przy blacie w kuchni. - Mogłem wypić tą herbatę, ale nie, bo ja jestem gamoniem i chciałem wino i teraz mam za... - nie dokończył. Alex przyciągnęła go za koszulę, zarzuciła ręce na jego szyję i połączyła ich wargi pocałunkiem. Dziewiętnastolatek objął ją rękoma w pasie i zaczął się nad nią pochylać. Po chwili leżał na nastolatce, która wplotła palce w ciemne włosy chłopaka i delikatnie się nimi bawiła, podczas gdy ich usta tkwiły w namiętnych pocałunkach.
- Nie obwiniaj się. - Alex wyszeptała po oderwaniu się od Rocky'iego. Oboje odsunęli się od siebie i z powrotem usiedli na kanapie. - Skąd mogłeś wiedzieć, że Magdzie się pogorszy? - chłopak pokiwał głową - No właśnie. To nie twoja wina - westchnęła i poprawiła brunetowi włosy - z resztą ja sama miałam ochotę na wino i prędzej, czy później bym ci je zaproponowała. 
- Mówisz poważnie? 
- Tak. - uśmiechnęła się.
- Tak czy siak, ja się tam muszę dostać - wbił wzrok w swoje kolana. Nagle rozdzwonił się jego telefon. Wyciągnął go, a na wyświetlaczy widniała nazwa "Ryd". Westchnął, ale odebrał. - Co tam, siostra?
- Jedziesz już? Dobrze by było, gdyby teraz wszyscy byli przy Rikerze. - rzekła tak smutnym tonem, że aż Rocky'iemu się wezbrało na płacz.
- Coś wymyślę! - krzyknął i rozłączył się. Spojrzał na Alex. - Chodź, jedziemy. - pociągnął dziewczynę za rękę i zaprowadził do przedpokoju.
- Co ty robisz? Chcesz prowadzić po alkoholu?! - krzyknęła, a on zakrył jej usta dłonią. Ona ją zrzuciła. - Zwariowałeś do reszty - zacięła się na chwilę - Miło było cię poznać. Pa. - Odwróciła się na pięcie i chciała wrócić do salonu, ale chłopak jej nie pozwolił. Chwycił ją w pasie, przerzucił sobie przed ramię, a potem gdy wychodził, sięgnął ręką po jej kurtkę. 
- Ale się wiercisz! - zaśmiał się, gdy dziewczyna wierzgała nogami we wszystkie strony.
- To się nazywa porwanie! Ratunku! Niech ktoś mi pomoże! - darła się, ale Rocky tylko się śmiał. Wyciągnął z kieszeni kurtki Alex klucze do domu, zakluczył zamek i skierował się do czarnego land rowera wujka Shora. Otworzył go i posadził naburmuszoną siedemnastolatkę na przednie siedzenie.
- O! Już przestałaś się na mnie wydzierać. - uśmiechnął się i pomógł ubrać jej kurtkę, po czym nachylił się na nią i zapiął ją pasem.
- Wiesz co, chciałabym chociaż spisać testament dla rodziny. - burknęła zła.
- Jaki testament? - zdziwił się - Boisz się jechać ze mną do szpitala?
- Boję się, że to nie będzie jazda do szpitala, ale prosto do kostnicy! - krzyknęła i już chciała go uderzyć, ale ten zrobił sprytny unik i pocałował ją w czoło.
- Przeżyjemy. - pogłaskał ją po policzku i zamknął drzwi od jej strony. Usiadł za kierownicą i odpalił silnik.
- Widać, że ty i Ross jesteście spokrewnieni - brunet spojrzał się na nią, wyczekując rozwinięcia tej myśli. - Zarówno ty, jak i on igracie z samochodami. Jeżeli skończę jak Emma, radziłabym ci uciec z kraju, zamieszkać na Antarktydzie i zmienić nazwisko. 
- Nie narzekaj. Fajnie będzie. - Rocky włączył bieg cofania w automatycznej skrzyni biegów. - Pasy masz zapięte, tak? - dziewczyna kiwnęła głową - No i super.
Spojrzał w boczne lusterka, a potem na prawo i lewo, po czym wycofał z podjazdu przed domem Alex. Pojazd stanął równolegle do pasów na jezdni. Przełączył bieg i ruszyli z piskiem opon.
- Ja nadal nie wiem, czy to jest najlepszy pomysł Rocky! - darła się Alex i wbijała paznokcie w dłoń chłopaka, która znajdowała się na wajsze od zmiany biegów.
- Auć! - pisnął Rocky - Kobieto, to mnie boli. - przyłożył sobie czerwoną dłoń do ust. Kątem oka spojrzał na Alex.
- No przepraszam, ale mam prawo do paniki, bo aktualnie samochód, w którym siedzie, prowadzi chłopak z dwoma promilami we krwi!
- Hola, hola! Jakie dwa?! Jeden osiem! - krzyknął i zmierzył ją groźnym spojrzeniem - Siedź lepiej cicho, bo ci promile do mózgu odbijają! - wytknął jej język i skupił się na drodze, albo raczej próbował. Zaczęło mu się dziwnie kręcić w głowie, a z dwóch pasów na jezdni zrobiły się cztery. Bez zastanowienia zjechał na pobocze i oparł głowę na kierownicy.
- Ej, co ci jest? - Alex odpięła pasy, zaciągnęła ręczny hamulec i wcisnęła włącznik od świateł awaryjnych. - Rocky? Wszystko okay?
- Chyba zaraz się zbełtam... - mruknął i zakrył sobie usta dłonią.
- Ale że po winie? To były tylko trzy lampki... - dziewczyna położyła mu dłoń na ramieniu, a ten podniósł głowę. - ale jesteś zielony. - zaśmiała się.
- Wielkie dzięki. - uśmiechnął się słabo i oparł czoło o zimną kierownicę.
- Ej, może ja zadzwonię po karetkę? - Rocky'iemu zapaliła się lampka w głowie. Dlaczego? Gdyby zabrali go do szpitala w karetce w trymiga znalazłby blisko Rikera i Magdy i nie musiałby się martwić o swoje promile.
Dziewiętnastolatek spojrzał się na Alex z szerokim uśmiechem, ale potem do niego dotarło, że ratownicy medyczni raczej nie zabierają do szpitala osób, które po prostu przesadziły z alkoholem i zrobiły się zielone podczas prowadzenia pojazdu, gdy tego robić nie powinny.
- Nie, nie dzwoń. - szepnął, a twarzy Alex rozmazywała mu się przed oczami. Znów zaczęło mu wirować w głowie. Kanapki z SubWaya były bardzo blisko światła dziennego, a innymi słowy podchodziły mu do gardła. 
- Jesteś pewien? 
- Jestem Rocky. - zaśmiał się i oberwał w udo od dziewczyny. - Aua? - uniósł jedną brew - To mnie, przepraszam bardzo miało boleć? - uśmiechnął się i znów oberwał, ale tym razem o wiele mocniej.
- Czyli już z tobą lepiej? - Alex dotknęła jego głowy, którą brunet cały czas opierał się o kierownicę. Spojrzał się w jej oczy, ale jego wzrok nagle powędrował na okno za dziewczyną. Widział tam jakąś postać. Zrobił wielkie oczy i pisnął, jak mała dziewczynka. Alex odwróciła się i zaczęła się śmiać. 
- No otworzysz te drzwi, czy nie? - spytał ten głos z zewnątrz. Siedemnastolatka opuściła szybę.
- Mike?! - pisnął Rocky i złapał się za głowę. Znów go zamuliło. - Co ty tutaj robisz?
- Wiesz, moja siostra nie prosi mnie o podwózkę bez powodu. Postanowiłem przyjechać do domu, ale zauważyłem, że nikogo nie ma. Pojechałem w stronę centrum i zauważyłem czarnego land rowera na poboczu. Jestem z natury uczynnym chłopakiem... - Alex prychnęła - i postanowiłem, że pomogę. Kiedy zobaczyłem Rocky'iego za kierownicą było jasne, że ty też tutaj siedzisz. - wskazał na nastolatkę.
- Mógłbyś nas podholować do szpitala? - Alex zrobiła proszące oczka i złożyła dłonie jak do pacierza. 
- A sami nie możecie jechać?
- Masz alkomat? - chłopak się zdziwił pytaniem siostry.
- Ale po co?... Co?! Czy wyście poszaleli? - chwycił się za głowę - Myślałem, że masz więcej oleju w głowie. - uderzył ją lekko w czoło.
- To jak będzie? Podholujesz nas? - spytał Rocky, który cały czas był zielony. Mike spojrzał na niego wzrokiem mówiącym "Co za kretyni", ale zgodził się.

- Gdzie on jest?! - wydarła się Rydel i wstała z krzesła na korytarzu. Cała rodzina siedziała przed salą, gdzie jeszcze chwilę temu leżała Magda. Teraz lekarze ją wywieźli Bóg wie gdzie. Riker siedział skulony przy ścianie i bujał się, trzymając za kolana, jak małe dziecko, które obudziło się po strasznym śnie. Blondynka spojrzała na starszego brata i poczuła, jak łzy zbierają jej się w kącikach oczu. Usiadła koło niego i oparła mu głowę na ramieniu. Chwyciła go za rękę i splotła ich palce razem.
- Pamiętasz jak na początku R5 większość myślała, że ty i ja jesteśmy parą? - mruknął cicho i ścisnął dłoń swojej siostry.
- Pamiętam - westchnęła - Wszystko dlatego, że cały czas musiałam chodzić z tobą za rękę. Byłeś strasznie upierdliwym, starszym bratem - zaśmiała się i mocniej wtuliła w brata.
- No nie powiem, było to śmieszne...
- To dlaczego teraz się nie śmiejesz?
- To przez ten zapach detergentów, którymi sprzątaczki myją szpitalną podłogę - spojrzał na dziewczynę - oraz fakt, że moją narzeczoną lekarze wywieźli nie wiadomo gdzie. - westchnął - Idę się przejść. - dodał po chwili i wstał z podłogi. Wlokąc nogi za sobą, powędrował korytarzem w stronę schodów.
- Biedulek - szepnęła Rydel i objęła rękoma swoje kolana. Oparła o nie brodę.
- Wszystko się ułoży. - odezwał się Ross. Rodzina odwróciła się w jego stronę. - Co? - oburzył się.
- Nic, nic Rossy. - Emma wtuliła się w niego i przymknęła powieki. Czuła się zmęczona, z resztą jak wszyscy. Dochodziła już godzina czwarta po południu, a oni siedzieli w szpitalu od jedenastej. Stormie z Markiem i Rylandem przyjechali dwie godziny wcześniej i póki co wydawali się pełni energii.
- Ktoś chce kawy z automatu? - zaproponowała Rydel, wstając z podłogi i otrzepując ze spodni paprochy. Całe zgromadzenie podniosło ręce. - Wszystkie mają być z mlekiem i cukrem? - wszyscy pokiwali głowami. Dziewczyna wzięła głęboki wdech, który miał powstrzymać ją od płaczu i ruszyła w stronę automatu z kawą, który stał na drugim końcu korytarza.
- Kochanie, poczekaj! - Ellington zerwał się z siedzenia i podbiegł do dziewczyny. Wyrównał z nią tempo. - Jak się trzymasz? - spytał, gdy stali już przy maszynie. 
- To raczej nie mną powinieneś się przejmować, a moim bratem. - odetchnęła i zaczęła wciskać guziki. 
- Wiem, ale ty i on jesteście ze sobą bardzo zżyci. Nie raz przecież widziałem, że gdy on cierpi, ty też - dziewczyna nie reagowała - Delly... - przysunął się do niej, a potem ją obrócił. Przeraził się. Oczy blondynki były czerwone, ale łzy nie spływały jej po policzkach. Trzymała je i nie pozwalała wypłynąć. - Oh, kochanie. - westchnął i mocno ją objął.
- Ell, co będzie jeśli Magda poroni? - Już dłużej nie wytrzymała. Zacisnęła usta i łzy powoli zaczęły gromadzić się pod jej zamkniętymi powiekami, po czym spływały razem z tuszem do rzęs. 
- Nawet tak nie myśl, Delly. Nie pozwolimy na to. Riker na to nie pozwoli.
- Ale... - jęknęła, a chłopak ujął jej twarz w dłonie.
- Nie pozwolimy na to. - powtórzył i pocałował ją prosto w usta. Objął ją jedną ręką w pasie, a drugą trzymał tuż na jej karku. 
- Ellington?
- Tak? - mruknął, odsuwając się zaledwie centymetr od ust Rydel.
- Kocham cię... Bardzo cię kocham. - oparła mu głowę na ramieniu i objęła go mocno za szyję. Chłopak uśmiechnął się szeroko do siebie i wtulił twarz w blond włosy dziewczyny, które zawsze pachniały gumą balonową. Szepnął:
- Ja też ciebie kocham.
Obejmowali się dopóty, dopóki automat nie zaczął pikać. Domagał się od Rydel pieniędzy za kawę. Para odsunęła się od siebie. Blondyna sięgnęła do kieszeni płaszcza i wyciągnęła z niej drobne. Chciała wrzucić je do maszyny, ale Ellington był szybszy. 
- Dzisiaj ja stawiam nam kawę. - posłał jej szeroki uśmiech i podłożył kubki. Dziewczyna stała naprzeciwko niego i przyglądała się pierścionkowi na jej palcu serdecznym. Pierścionkowi, który dostała od Ellingtona na zaręczyny. Małe diamenciki świeciły się w promieniach słońca, które wpadały przez szczeliny między żaluzjami w oknie za automatem. Blond włosa głośno westchnęła.
- Pomogę ci. - przejęła od bruneta kilka kubków i razem powędrowali do reszty rodziny. Musieli naprawdę długo stać przy maszynie, gdyż na korytarzu stali Rocky i Alex. Co prawda chłopak cały czas miał skórę twarzy w odcienie zielonego, a dziewczyna miała dziwnie czerwone oczy.
- Co wam się stało? - zaśmiał się Ellington, rozdając każdemu po kubku kawy z mlekiem i cukrem. - Dłużej się nie dało?
- Auto im się zepsuło i musiałem odholować ich pod szpital. Okazało się, że to akumulator padł. Podłączyłem do swojego. - odezwał się Mike, który ni stąd, ni zowąd pojawił się przed nimi. Rocky spojrzał niedowierzającym wzrokiem na brata Alex. Jeszcze chwilę temu miał obawy, że ich wyda i powie, że chcieli prowadzić samochód po alkoholu. 
- Dziękuję. - szepnęła bratu na ucho Alex. 
- Zlitowałeś się nad nami. Dzięki, stary. - brunet poklepał Mike'a po ramieniu, a ten znacząco kiwnął głową.
- Tylko to ma się nigdy nie powtórzyć, jasne? - burknął szeptem do Rocky'iego. Dziewiętnastolatek energicznie kiwnął swoją bujną grzywką, a Mike usiadł na krześle obok Marka, który w jednej ręce trzymał plastikowy kubek z kawą, a w drugiej najświeższą gazetę.
- Gdzie Riker? - spytał Rocky i rozejrzał się dookoła.
- Poszedł w tamtą stronę, synku. - odpowiedziała Stormie, wskazując rękę lewy korytarz. Chłopak wziął głęboki wdech i ruszył z wyznaczonym kierunku. Gdy stanął przy końcu, zobaczył tablicę informacyjną, czyli na jakim piętrze, jaki oddział jest. Sumienie podpowiedziało mu, by udał się na drugie piętro, czy mówiąc prościej do niemowlaków. Wsiadł do windy i pojechał. Sam nie wiedział, dlaczego niby tam miałby być Riker. 
Usłyszał dzwonek, co oznaczało, że jest już na miejscu. Drzwi od windy się rozstąpiły, a on wyszedł na korytarz. Ku jego zdziwieniu zobaczył swojego starszego brata przy sali noworodków. 
- Skąd wiedziałeś, że tutaj jestem? - spytał blondyn, nie odrywając wzroku od wrzeszczących niemowlaków, które pielęgniarki w tej chwili przewijały.
- Nie wiem - zaśmiał się - Jakiś głos w mojej głowie mi podpowiedział...
- Głos w twojej głowie? - spojrzał na niego - Pewnie ten, co cały czas ci powtarza: "Wypij coś mocniejszego" - chłopak zamarł.
- C-co?! - wydukał wystraszony.
- Myślałeś, że się nie dowiem? - odwrócił się do niego, opierając plecami o ścianę. - Nie ze mną takie gierki.
- Ale jak ty się o tym dowiedziałeś? - jego oczy mówiły same za siebie. Był przerażony.
- Mam swoje sposoby - poklepał brata po ramieniu - A tak naprawdę, to radziłbym ci nie wkładać telefonu do tylnej kieszeni od spodni. Twoje ciężkie dupsko zadzwoniło do mnie dwa razy. Pierwszy, gdy byłeś prawdopodobnie z Alex w kuchni, a drugi, gdy wsiadałeś do samochodu.
- Tylko nie mów rodzicom! - krzyknął i uklęknął przed Rikerem.
- Ciesz się, że w porę zadzwoniłem do Mike'a. - uśmiechnął się.
- Skąd ty masz jego numer?
- Kiedyś Alex dzwoniła z mojego telefonu do niego i zapisałem go sobie, tak na wszelki wypadek. - Rocky cały czas patrzył na brata z otwartymi szeroko ustami. - Masz szczęście młody, że nic wam się nie stało. 
- Dziękuję, brat. - odetchnął z ulgą Rocky i przytulił blondyna. - A tak ogólnie, to czemu jesteś tutaj?
- Po pierwsze, mówi się dlaczego - poprawił brata - a po drugie, hmmm... jakoś tak. Chcę posłuchać tych wrzasków niemowlaków chociaż teraz...
- Jak to "chociaż teraz"? - Rocky nie ukrywał swojego zdziwienia.
- Przecież to wiadome, że Magda poroni - westchnął - Nie ma innego wyjścia.
- Dlaczego ty w ogóle tak myślisz? - oburzył się brunet - Stary, to ty zawsze mi powtarzałeś, by się nie poddawać i trzymać na swoim. Tak łatwo się dałeś. Nie wierzę. - spojrzał na niego z wysoko uniesionymi brwiami.
- Riker, wszystko okay? - spytała Rydel, która nagle wbiegła na korytarz. - Wiedziałam, że znajdę cię tutaj. - podeszła bliżej brata i mocno go przytuliła.
- Wszystko jest dobrze... chyba. - zaciął się na chwilę, ale nadal nie puszczał siostry z objęć.
- Rocky, możesz nas zostawić samych? - dziewczyna zwróciła się do swojego młodszego brata, który kiwnął głową i ruszył w stronę windy. Poczekała, aż zniknie z pola widzenia. - Powiedz mi prawdę. Co mówiła doktor Fricher? - chłopak patrzył się w jej oczy, ale nic nie mówił. - Riker...
- Powiedziała, że jest siedemdziesiąt pięć procent szansy na to, że Magda poroni...

Więc jednak wybrałam tą opcję... W sumie nie jest za późno na opcję numer 2. Może ją jeszcze wykorzystam, haha. Nie będę się za wiele rozpisywała, bo musze napisać wywiad z polskiego, ale napiszę żebyście kliknęli w zakładkę "One shots", gdzie znajdziecie "finałowe" prace. To tyle ode mnie :)
Do następnego 
~Julia

Blog, który warto odwiedzić: lovemelikethat-r5.blogspot.com