Rozdział 51

Na początek chciałabym dedykować ten rozdział niesamowicie utalentowanej dziewczynie. Dzięki niej blog teraz tak wygląda - wykonała ten jakże przepiękny nagłówek. Mowa o Rebece Black. Kocham Cię dziewczyno i nie mogę się doczekać następnego rozdziału na Twoim blogu....oczywiście Wy macie obowiązek tam zajrzeć: Always. Opowiadanie z całego serca polecam. Jest naprawdę dobre. Jedno z tych lepszych Fanfction. 

Mam jeszcze dla Was jedną nową wiadomość. Dodałam kilka zakładek oraz odświeżyłam zakładkę z BOHATERAMI I KONTAKT. Zapraszam do ich odwiedzenia! 

~Julia

Emma obudziła się po jedenastej, a raczej zerwała się z łóżka. Pierwsze co zrobiła, to zerknęła na telefon, w celu sprawdzenia, czy Ross nic nie napisał. Ku jej zdziwieniu nie otrzymała żadnego sms'a od blondyna. Odłożyła telefon na szafkę nocną i już powolnym krokiem udała się do łazienki. Stanęła przed lustrem i chwilę przyglądała się swoim włosom. Próbowała jakoś artystycznie je związać, ale po pół godzinnej walce z nimi, dała sobie spokój i spięła je w kitek. Zrobiła delikatny makijaż i przebrała się w jeansy i dłuższą bluzkę na ramiączkach. Ubrała swoje ulubione, rozchodzone, czarne converse'y i zeszła na dół do kuchni. Podeszła do lodówki i wyciągnęła kartonik mleka. Sięgnęła do szafki obok po miseczkę i płatki. Przygotowała sobie szybko śniadanie i gdy chciała usiąść do stołu, ktoś zaczął się dobijać do drzwi wejściowych. Zmuszona była wstać i pójść otworzyć.

- No już idę, idę. Powoli. Komu się tak spieszy? - mówiła idąc. Odkluczyła zamek i otworzyła. - Arek? Co Ty tutaj robisz? Nie wróciłeś do Polski?

- Też Cię miło widzieć. - zaśmiał się, a dziewczyna przewróciła oczami. - Jest Seba? Zaraz zaczyna się turniej...

- Jaki turniej?

- Piłki plażowej...

- Hę? - Emma była nieźle zdezorientowana. Chłopak, widząc to, położył jej ręce na ramionach i zbliżył twarz do niej.

- Ja i Seba mamy dwuosobową drużynę. Gramy w piłkę siatkową, a dzisiaj jest turniej na plaży Malibu. - wyjaśnił, a dziewczyna zrobiła wielkie oczy.

- Sebastian? I sport? Turnieje? Nie, to musi być jakaś pomyłka....Serio? - nadal nie dowierzała. Jej brat od zawsze był śmierdzącym leniem, który mógł całe życie przed ekranem komputera spędzić, grając w przeróżne gry.

- To jest, czy go nie ma? - zmienił temat dwudziestolatek.

- Jest. Zaraz go zawołam. - otworzyła szerzej drzwi i wskazała ręką, żeby wszedł do środka. - Kto to? - wskazała na wysoką szatynkę idącą w ich stronę. Owa dziewczyna podeszła do Arka i ucałowała go w policzek.

- Moja dziewczyna. Olimpia poznaj Emmę siostrę Sebastiana. Emma to Olimpia. - przedstawił, a dziewczyny podały sobie ręce w geście powitania.

- Zapraszam. - wskazała na salon i gdy goście usiedli na kanapę głośno chrząknęła.

- Seba! - wydarła się.

- Co?! - doszedł krzyk z jego pokoju.

- Przyszedł Arek!

- Już idę! - dziewczyna zrobiła tylko dwa kroki w kierunku gości i zaraz znów dobiegł do nich krzyk Seby. - Emi, zrób mi proszę kawę!

- Jasne. - burknęła i skinęła głową ku Arkowi i Olimpii siedzących na kanapie, po czym udała się do kuchni. Nastawiła czajnik z wodą i gdy się ugotowała zalała kubek i zaniosła do salonu, gdzie siedziała już reszta. Postawiła kubek na stole i spojrzała na brata.

- Prosz, Twoja kawka. - rzekła sztucznie się uśmiechając. Chłopak wziął łyk i się skrzywił.

- Nie posłodziłaś? - dziewczyna zaprzeczyła. - Przecież dobrze wiesz, że piję kawę z płaską łyżeczką cukry oraz z kapką mleczka. Takiej nie wypiję. Proszę, możesz dosypać...

- Bozia nóżki dała? Dała. Rączki dała? Dała. To użyj ich i sam sobie posłodź. - warknęła, a chłopak złożył ręce jak do pacierza i zrobił proszące oczka. Emma tylko westchnęła, zabrała kubek i zaniosła do kuchni. Wróciła z idealną kawą dla brata. Podała mu, a on się uśmiechnął i wziął łyka.

- Wiesz siostra, robisz dobrą kawkę. - siorbał napój pobudzający, siadając koło przyjaciela.

- Mamy jeszcze godzinę. Co tam u Was? - zaczął Arek, obejmując Olimpię.

- Lepiej opowiadaj co u Ciebie! - krzyknęła podekscytowana Emma. - Co Ty robisz w LA?

- A powiem Ci, że mieszkam. - dziewczyna zrobiła wielkie oczy. - Razem z Olimpią wynajmujemy mieszkanie w centrum.

- Rany. - zamyśliła się, siadając po turecku na fotelu.

- A Ty? Widzę, że już możesz chodzić. - zaśmiał się Arek.

- Czyli zauważyłeś? - zachichotała. - Pewnie chcesz wiedzieć, jak to się stało? - chłopak kiwnął głową. - A więc, pamiętasz Rocky'iego, tego bruneta co wnosił mnie na rękach do domu?

- Pamiętam...

- A więc, to on mi podarował pieniądze na zabieg i tak oto jestem i chodzę. - uśmiechnęła się i wstała.

- To miłe z jego strony. - wywnioskował dwudziestolatek, a dziewczyna poczuła, że się rumieni. Nawet sama nie wiedziała dlaczego. Spuściła głowę, żeby nie było widać jej rumieńców i poszła do kuchni - To jak, jedziemy? Na plaże Malibu jest kawał drogi. - zwrócił się do Sebastiana i Olimpii. - Ej, a Ty gdzie? - krzyknął za Emmą.

- No, nie wiem. Na przykład do kuchni, zjeść śniadanie? - uniosła jedną brew ku górze, w geście zdziwienia. Chłopak się głupkowato zaśmiał.

- Tylko szybko jedź to swoje śniadanie, bo jedziesz z nami.

- I nie zapomnij o kulach. Lekarz mówił, że musisz o nich chodzić przez najbliższy tydzień! - krzyknął Sebastian.

- Mam się poruszać po plaży o kulach? Jeszcze czego! Nie biorę ich...

- Tylko potem nie płacz, że Cię skurcz złapał, albo nogi Cię bolą. - zagroził starszy brat, a ona, jako że wiedziała lepiej, prychnęła pod nosem. - I wiosłuj szybciej tą łyżką w tym mleku. Nie chcemy się przecież spóźnić.

- Skąd wiesz, że sobie zrobiłam płatki? - wytknęła mu język, a on przewrócił rozbawiony oczami.

- To jest oczywiste. Nie umiesz zrobić nic innego. - zmierzyła brata groźnym spojrzeniem, aż biedulka dreszcze przeszły.

- Pośpiesz się! - dodał z uśmiechem po chwili.

- O jeju, no. - w jej wypowiedzi można było wywnioskować, że nie za bardzo przypadła jej do gustu propozycja wyjazdu na nudny mecz piłki plażowej.

Gdy dojechali na miejsce, ich oczom ukazała się plaża, wręcz oblężona przez ludzi.

- Wiecie co, widziałem kiedyś podobnego demotywatora. Było to zdjęcie właśnie tak zaludnionej plaży z podpisem "Pojechałem na plażę, by uciec od miejskiego zgiełku". - zaśmiał się Sebastian, wyciągając z bagażnika dwie piłki siatkowe. Jedną rzucił kumplowi, a drugą trzymał sam. Wyciągnął jeszcze torbę ze swoim - jak to on ujął - ekwipunkiem i wszyscy ruszyli na turniej. Dziewczyny zajęły miejsca na trybunach, a chłopacy zaczęli rozgrzewkę.

- To, jak długo jesteś z Arkiem? - spytała Emma wygodnie rozsiadając się na krzesełku.

- W czerwcu minął już drugi rok. Poznaliśmy się na balu maturalnym. - rozmarzyła się dziewczyna. - A Ty, umawiasz się z Rossem Lynchem?

- Tak. - odpowiedziała cicho, tak jakby nieśmiało. - Przynieść jakieś napoje? - zmieniła szybko temat rozmowy.

- No jak idziesz. Dla mnie Fanta pomarańczowa. - uśmiechnęła się Olimpia, nakładając okulary przeciwsłoneczne na nos.

Emma wstała, zawiesiła torbę na ramię i udała się do pierwszego, lepszego sklepiku z zimnymi napojami. Trochę ciężko było jej iść po piasku, ale nie chciała przyznać bratu racji, co do kuli.

Gdy stanęła przy kasie, za ladę wszedł wysoki brunet i uśmiechnął się do niej, natomiast ona go olała i szukała portfela w torebce.

- Poproszę Fantę pomarańczową i Sprite'a. Najlepiej z lodówki. - rzekła obojętnie, nie odrywając wzroku od torebki.

- To będą trzy dolary i dwadzieścia centów. A tutaj masz mój numer. - podał jej karteczkę, a dziewczyna na dźwięk słów "mój numer", spojrzała na niego z niedowierzaniem. Położyła pieniądze na ladzie.

- Sorry, mam chłopaka. - uśmiechnęła się i spakowała Fantę do torebki. Sprite'a otworzyła i chciała się napić. Niestety gdy się odwróciła, jakiś chłopak ją szturchnął. Jednak jego refleks nie powzolił na to, żeby napój wylądował na bluzce dziewczyny.

- Przepraszam. - zaśmiał się. Dziewczyna podniosła wzrok i ich spojrzenia się spotkały. - Emma? - spytał zdziwiony

- Tak. A Ty to...? - nie ukrywała, że jest tym lekko zmieszana.

- Nie poznajesz mnie? Jestem Gavin, Gavin Walsh - gdy zauważył, że dziewczyna nadal go nie poznaje, postanowił przypomnieć jej jego osobę - Mieszkałem w Londynie. Poznaliśmy się podczas wymiany Polsko-Angielskiej.

- Gavin?! - krzyknęła zdziwiona i rzuciła się chłopakowi na szyję. Chłopak uśmiechnął się i objął ją w talii - Jeju, dawno się nie widzieliśmy. Ale się zmieniłeś. - pochwaliła go, a on się ponownie uśmiechnął.

- Ostatnim razem widzieliśmy się dwa lata temu. A co u Ciebie? Widzę, że się przeprowadziłaś.

- Mieszkam tutaj od niecałych pięciu miesięcy. A Ty co tu robisz? - wzięła łyk napoju gazowanego i schowała go do torby.

- Też się przeprowadziłem do LA. To u nas rodzinne. - zaśmiał się - Idziemy obejrzeć mecz?

- Jasne. - przytaknęła.

Usiedli koło Olimpii i Emma dała jej upragnioną, zimną Fantę. Na początku dziewczyna była lekko zdezorientowana towarzystwem nieznanego jej chłopaka, ale potem już w ogóle się nim nie interesowała, za to była wpatrzona w poczynania Arka.

- Mój brat z kumplem grają w tym turnieju - rzekła po chwili Emma.

- Tak? A którzy to? - spytał, rozglądając się po dwuosobowych drużynach.

- Tamte patiafiany. - wskazała ręką dwójkę chłopaków, ubranych w czerwone koszulki

- Moje dwie starsze siostry też grają. Maja na sobie jasnoniebieskie koszulki. - pochwalił się Gavin, po czym oboje zaczęli się śmiać.

- Wiesz ile taki mecz będzie trwał?

- No, wiesz.... Każda drużyna musi zagrać z każdą. Jeżeli zespół przegra dwa sety-wypada z turnieju. Do półfinału wchodzi tylko osiem zespołów, a do finału dwa. Trochę to potrwa. Tak gdzieś z trzy, max cztery godzinki. - próbował ją jakoś pocieszyć, ale ona się tylko skrzywiła.

- Nie wiem jak Ty, ale ja nie mam zamiaru przesiedzieć tu czterech godzin, o ile nie dłużej. - mówiąc to wstała i otrzepała spodnie - Idziesz się przejść?

- No pewnie. - Uśmiechnął się do niej i wstał z krzesełka.

Ruszyli. Spacerowali po plaży w tę i z powrotem. Wspominali wymianę oraz wymieniali się swoimi zainteresowaniami. Okazało się, że Gavin jest całkiem niezłym kucharzem oraz interesuje się pływaniem. Potem udali się na mrożony jogurt i wrócili na mecz, albo raczej na końcówkę meczu. Gdy przyszli zobaczyli, że Arek i Seba stoją na podium z rzymskim numerem 1,a siostry Gavina na numerze 2. Chłopacy otrzymali ogromny puchar i nagrodę pieniężną w postaci dwóch tysięcy dolarów.

Gdy Sebastian schodził z podium, zauważył Emmę z jakimś typkiem i postanowił interweniować. Podszedł do rozbawionej dwójki i objął Emmę ramieniem.

- Tu jesteś, a ja Cię wszędzie szukałem. Gdzie byłaś cały mecz? - spytał i zmierzył chłopaka groźnym spojrzeniem.

- To Twój ten, no chłopak? - zapytał Gavin z lekką nutką strachu w głosie.

- Co?! Fuj! Nie! To mój starszy brat. Sebastian to jest Gavin. Gavin to Sebastian. - przedstawiła ich sobie z uśmiechem

- Emma, musimy już się zbierać. Zaraz mama wróci z pracy. - próbował jakoś odciągnąć młodszą siostrę od Gavina

- Jasne - odparła blondynka. Pożegnała się z chłopakiem, wymienili się numerami i rozeszli się.

- Powiesz mi, co to było?! - krzyknęła Emma, wchodząc do domu. Była wściekła na brata za tą całą akcję na plaży przed Gavinem. Teraz żądała prostych wyjaśnień.

- Ale co? - zdziwił się, kładąc torbę na podłogę i ściągając przepoconą koszulę.

- Ale co? - przedrzeźniała go. - Ty masz jeszcze czelność się pytać "Ale co"? Grh, jesteś...

- Wspaniałym bratem, który ochronił Cię przed cierpieniem. Nie ma za co. - posłał jej uroczy uśmiech.

- Jakie kurna cierpienie?! - wydarła się na niego.

- Słuchaj, gdyby Ross się dowiedział, że spędziłaś prawie cały dzień z innym chłopakiem, zrobiłby Ci niemałą awanturę. Wiesz przecież, jaki on potrafi być zazdrosny.

- Wiem... - powiedziała już spokojniej - Dzięki. - przytuliła brata i poszła na górę do swojego pokoju.

- Emma. - ktoś szepnął - Emma....Emma kurwa no! - wydarł się ten ktosiek, a dziewczyna wraz z pierzyną zleciała na podłogę i otworzyła zaspane oczy. Ujrzała przed sobą uchachanego brata. - Fajnie, że wstałaś.

- Po cholerę mnie budzisz. - burknęła i zakryła się puchową kołdrą.

- Potem wrócisz do swojej Krainy Motylkolalalandii, pełnej jednorożców, wróżek leśnych i tęczy. Jadę z Arkiem na turniej, a mama pojechała już do pracy, więc podnieś ten swój kuper i ubieraj się. Po za tym, mam coś dla Ciebie. - rzucił w nią najnowszą gazetą. Dziewczyna aż zaniemówiła. Pomimo tego zamazanego obrazu jaki widziała po przebudzeniu się, dojrzała zarysy postaci na okładce.

- Boże, to ja i Gavin! - krzyknęła, wstając do pozycji siedzącej - "Widać, że najwyraźniej Emmie Black (l.17) znudził się już gwiazdor Disney'a Ross Lynch (l.17). Przyłapaliśmy dziewczynę na plaży z innym chłopakiem. Czyżby krył się za tym mały romans?" - przeczytała co było napisane dużą czcionką pod ogromnym, na całą stronę A4 zdjęciem.

- I co teraz zrobisz? - spytał brat, ale w pokoju rozległ się dzwonek telefonu dziewczyny. Cały czas siedząc na podłodze,  z gazetą na kolanach, sięgnęła po komórkę. Na wyświetlaczu widniała nazwa "Gavin". - Po prostu świetnie. - szepnął zły Seba. - Życzę powodzenia w odkręcaniu tego wszystkiego. - odparł i wyszedł, zostawiając bezradną siostrę samą z tym wszystkim. Gavin nie dawał jej spokoju. Ciągle wydzwaniał, a ona siedziała z tą cholerną gazetą w rękach, która jest najnowszym wydaniem J-14 - dostępnego na obszarze całych Stanów Zjednoczonych. Przyglądała się temu zdjęciu.

- Musieli wybrać akurat to?! - krzyknęła wściekła i rzuciła gazetą o ścianę. Zdjęcie przedstawiało ją i Gavina, gdy akurat obejmował ją na pożegnanie.

Dziewczyna położyła się na pierzynie, która wciąż leżała na ziemi i zaczęła płakać. Po sekundzie, na kawałek kołdry zaczęły kapać pojedyncze kropelki łez. Telefon znów zaczął dzwonić.

- Gavin. - mruknęła do siebie, gdy spojrzała na ekran. Postanowiła w końcu odebrać. Chłopak już dzwonił do niej piąty raz. - Halo? - szepnęła przez łzy.

- No, cześć piękna...Płaczesz? - zmienił swój wesoły ton na zatroskany.

- Co? *chlip* W cale nie. Zdaje Ci się.

- Nie kłam. Przecież słyszę. Zaraz do Ciebie podjadę, tylko podaj mi adres. - nalegał Gavin.

- Nie przyjeżdżaj. Błagam. To tylko pogorszy całą tą sytuację... - mówiła cały czas szeptem. Nie potrafiła głośniej, po za tym gula w gardle nie pozwalała jej na to.

- Co? Co się dzieje?

- Zobacz grudniowe wydanie J-14. To powinno Ci wszystko wyjaśnić. - znów zaczęła płakać.

- Kupię i zaraz przyjadę. Powiedź adres. - nalegał. Nie dawał za wygraną.

- Beverly Hills, S Lasky Dr. 1340

- Zaraz będę - rozłączył się, a dziewczyna padła twarzą na pierzynę. Czuła się koszmarnie. Przeniosła się po chwili na łóżko, okryła się szczelnie kołdrą i nagle zasnęła. Obudził ją dzwonek do drzwi. Wstała, narzuciła na siebie szlafrok w króliczki i zeszła na dół. Otworzyła drzwi. Stał w nich Gavin z czekoladkami.

- A to z jakiej okazji? - spytała, przyglądając się łakociom.

- Tak Cię przepraszam. Widziałem to wydanie. Jak chcesz, mogę to wszystko Rossowi wyjaśnić. A to? To, dla Ciebie na osłodzenie tej gorzkiej chwili. - zaśmiał się przy końcówce i podał kartonik dziewczynie.

- Dziękuję. Wejdź. - przepuściła go w drzwiach i usiedli na kanapie.

- To, co zamierzasz zrobić? Z tą gazetą?

- Masz prawko? - spytała, po chwili zamyślenia.

- Mam, a co?

- To świetnie. Musimy pojechać do studia Hollywood Records i wykupić wszystkie nowe wydania J-14 z tamtejszej księgarni, żeby Ross wychodząc z nagrań ich nie zauważył.

- I to jest Twój plan? - zdziwił się, unosząc jedną brew.

- A masz coś lepszego? Muszę puki co, trzymać te gazety z dala od Rossa. Potem wieczorem mu wszystko wyjaśnię. To, ja idę się ubrać i zaraz będziemy jechać...

- Nie wiem, czy starczy nam kasy na wykupienie wszystkich sztuk. To naprawdę nie jest dobry pomysł.

- To co, ja mam zrobić, hę? - spytała załamana. W oczach zbierały jej się łzy. Była zła na siebie, za tą całą akcję.

- Na razie może nic. Idź się ubierz, a ja zrobię Ci śniadanie. Pomyślimy jak zjesz. Może być? - zaśmiał się i udał do kuchni. Dziewczyna ciężko westchnęła i poszła się ubrać. Wskoczyła w jeansy i prosty T-shirt z flagą USA. Zbiegła ma dół, gdzie już czekało na nią śniadanie: kanapki z serem, szynką i pomidorem oraz herbata.

Usiadła do stołu, a Gavin naprzeciwko niej.Męczyła jakieś dziesięć minut jedną kanapkę.

- Wiesz co, świat się chyba na mnie uwziął, bo gdy Ross wychodził gdzieś z Paulą, to nie wspomnieli o tym słowem w gazetach. A kiedy ja spotykam jakiegoś chłopaka, to od razu muszą o tym trąbić wszystkie media. - załamała się, biorąc łyk herbaty.

- Jedź to szybciej. Zaraz ruszamy! - rozkazał po chwili Gavin. Dziewczyna spojrzała na niego z niedowierzaniem. - Trzeba działać. Kierunek - studio Hollywood Records!

- Co my zrobimy z tą toną magazynów? - spytała Emma dysząc i niosąc na ręka kilkadziesiąt egzemplarzy. Wykupili wszystkie sztuki z księgarni zaraz przy Hollywood Records, a potem z okolicznych sklepików. Ludzie za ladą dziwnie się na nich patrzyli, że kupują tyle wydań naraz. No, ale co zrobić? - Wiem! Zanieśmy je do mojego pokoju! - krzyknęła i zaczęli nosić kartony na górę. Upchnęli część do szafy, a resztę pod łóżko. Kilka też schowali w szufladę biurka. Zmęczeni padli na łóżko.

- Będę się zbierał. Siostry się pewnie martwią, że tak długo mnie nie ma. Po za tym muszę zaraz zjawić się na obiedzie. Długo nam to wszystko zeszło, bo jest już za dziesięć czwarta. - mówiąc to wstał i się przeciągnął. - To, kiedy się spotkamy? Muszę przyznać, że świetnie się dzisiaj bawiłem. Najśmieszniejsze było to, jak wpadłaś na Selenę Gomez i poturbowałaś ją tymi kartonami.

- Mi wcale do śmiechu nie było, wiesz? - burknęła zła i uderzyła chłopaka poduszką. - Dobra, zbieraj się. - zaśmiała się cicho i również wstała z łóżka. Odprowadziła Gavina do drzwi i potem padła na kanapę. Nie minęło piętnaście minut i ktoś zapukał. Emma podniosła się, by otworzyć, ale Ci goście sami weszli. Była to cała hołota Lynchów.

- Hej! - krzyknęła Rydel, przytulając przyjaciółkę. - Dlaczego nie odbierałaś telefonu? Dzwoniłam, znaczy dzwoniliśmy kilka razy?

- I nagraliśmy Love Me Like That bez Ciebie. - rzekł Ratliff, rozkładając się na kanapie z Rockym i włączając TV.

- Szkoda, ale przeżyje. - zaśmiała się blondynka. Nagle poczuła, jak  ktoś obejmuje ją od tyłu. Odwróciła się i zobaczyła uśmiechniętego Rossa.

- Tęskniłem. - mruknął jej do ucha. - A Ty tęskniłaś?

- Nawet nie wiesz jak bardzo. - uśmiechnęła się i przytuliła go do siebie. Cały czas gryzło ją sumienie, że musi mu powiedzieć prawdę, zanim dowie się tego z jakiegoś innego źródła. Nie wiedziała od czego ma zacząć i jak tą rozmowę poprowadzić.

- Ej, jest nowy odcinek CleverTV! - wydarła się Rydel i zaraz wszyscy usiedli na kanapę. Emma usiadła podłokietniku, zaraz obok Rossa. Dwudziestolatka chwyciła pilot i wzmocniła dźwięk. Zaraz na ekranie pojawiła się prezenterka, a obok niej w małym kwadraciku zdjęcie Emmy i Gavina. Siedemnastolatka zamarła. Spojrzała się na resztę, która wpatrywała się w ekran telewizora. Prezenterka powtórzyła to samo, co było na pierwszej stronie magazynu.Gdy skończyła Ross obrócił się do blondynki.

- Wyjaśnisz mi to? - spytał z lekkim zawahaniem w głosie i smutkiem w oczach.