Rozdział 52

*W poprzednim rozdziale

- Ej, jest nowy odcinek CleverTV! - wydarła się Rydel i zaraz wszyscy usiedli na kanapę. Emma usiadła na podłokietniku, zaraz obok Rossa. Dwudziestolatka chwyciła pilot i wzmocniła dźwięk. Zaraz na ekranie pojawiła się prezenterka, a obok niej w małym kwadraciku zdjęcie Emmy i Gavina. Siedemnastolatka zamarła. Spojrzała się na resztę, która wpatrywała się w ekran telewizora. Prezenterka powtórzyła to samo, co było na pierwszej stronie magazynu. Gdy skończyła, Ross obrócił się do blondynki.

- Wyjaśnisz mi to? - spytał z lekkim zawahaniem w głosie i smutkiem w oczach. *

- Ross, to zupełnie nie tak jak myślisz! – poderwała się z podłokietnika, na którym siedziała i stanęła przed siedemnastolatkiem.

- A jak?! – wybuchł. Nie mógł dłużej udawać, że wcale nie jest wściekły, a był i to bardzo. Był wściekły na Emmę, że spędziła czas z jakimś innym chłopakiem i także na siebie, za to, że do tego dopuścił. – Tak się z nim świetnie bawiłaś, że nie łaska było odebrać od swojego chłopaka telefonu?! Martwiłem się o Ciebie, wiesz? Dzwoniłem kilkadziesiąt razy! A Ty zabawiałaś się w najlepsze! Pewnie się z nim przespałaś! – wygarnął jej nie panując nad tym, co mówi.

- Ross! – krzyknęło równocześnie rodzeństwo, a chłopak spojrzał na nich z pogardą.

- Nie wierze, Ty uważasz, że się z nim przespałam! – wydarła się.

- A tak nie było?! – krzyknął, a Rydel która nie mogła już tego znieść podeszła do Rossa i chwyciła go za ucho. – Auuu! – zawył. – Za co to? – nic nie odpowiedziała, tylko pociągnęła go i Emmę do pokoju siedemnastolatki.

- Nie wyjdziecie stąd dopóki, dopóty sobie wszystkiego nie wyjaśnicie i się nie uspokoicie. Jak tylko podniesiecie na siebie choć trochę głos, przyjdę i przypierdziele Wam z osobna kijem baseball’owym. Także uważajcie. – rozkazała i zamknęła drzwi na klucz, zostawiając dwójkę w pomieszczeniu.

Ross stał na środku z rękoma założonymi na piersi i ze wściekłym wyrazem twarzy. Gdyby jego wzrok mógłby niszczyć, roślinka na którą patrzył dawno byłaby wysuszona. Emma natomiast siedziała w bezruchu na łóżku. Czuła jak do jej oczu powoli napływają łzy. Nie dochodziło do niej, że Ross mógł ją osądzić o seks z Gavinem. Spojrzała na plecy rozzłoszczonego blondyna i już nie dała rady. Strumień łez popłynął po jej policzkach, i padła na poduszki. Ross słysząc szloch swojej dziewczyny, odwrócił się. Serce mu pękło na tysiące kawałków. Nie potrafił być zły na miłość swojego życia. Usiadł na brzegu łóżka i pogłaskał dziewczynę delikatnie po głowie. Ona czując to, wstała do pozycji siedzącej.

- Jak mogłeś osądzić mnie o coś takiego, Ross? Wiesz przecież, że kocham Cię i zależy mi na Tobie, jak na nikomu innemu. – mówiła szlochając. Chłopak mocną ją przytulił, a ona nie protestowała.

- Przepraszam Cię. Poniosło mnie. Przyznam, że jestem czasem, troszkę zazdrosny o Ciebie… - rzekł mrużąc jedno oko i składając palce w geście ukazania, jak „troszkę” jest zazdrosny.

- Troszkę? – spytała rozbawiona.

- Okay, bardzo troszkę. – zaśmiał się. – Ale to tylko dlatego, że jesteś taka atrakcyjna, utalentowana i gdy razem wychodzimy, wszyscy faceci się za Tobą oglądają. Boję się, że ktoś mi Ciebie sprzątnie sprzed nosa…- poprawił sobie nerwowo grzywkę, a blondynka się do niego uśmiechnęła.

- Wow. Nikt nigdy wcześniej nie powiedział mi czegoś tak…

- Bezsensownego? Beznadziejnego? Dennego?... Dziwnego?

- Nie, Ross. Czegoś tak uroczego. – chłopak na te słowa zarumienił się jak dziewczyna i spuścił głowę, lecz po chwili spojrzał się na towarzyszkę, tak, że wyglądał przez krótki moment  jak mały chłopczyk.

- Chcesz przez to powiedzieć, że jestem uroczy? – spytał robiąc „brewki”.

- To też…

- I utalentowany, romantyczny, wysportowany i tu mam na myśli umięśniony oraz świetny w łóż… - nie dokończył, bo dziewczyna zakryła mu ręką usta.

- I przede wszystkim bardzo skromny. – zachichotała, a chłopak razem z nią.

- To, wybaczysz mi? – spytał z nadzieją. Widząc niezbyt zadowoloną minę dziewczyny, posmutniał. Bardzo mu zależało, na tym żeby mu wybaczyła.

- Wybaczę Ci, jak Ty mi wybaczysz. – uśmiechnęła się. Ross ją przytulił, wdychając jabłkowy zapach jej włosów i szepcząc „Wybaczam”.

Nie odrywając się od siebie, zaczęli się całować. Blondyn objął ją w pasie i położył się na łóżku, co spowodowało, że usiadła na nim. Pochyliła się i składała pocałunki na jego ustach. Ręce wędrowały mu w górę i w dół po plecach dziewczyny, a ona osunęła się niżej i zaczęła delikatnie poruszać biodrami, co sprawiało przyjemność chłopakowi. Gdy chciał zdjąć bluzkę z partnerki, zaprzestała czynności i spojrzała na niego.

- No co? – spytał z dezaprobatą w głosie

- Nic… - zaśmiała się i usiadła na brzegu łóżka. – Idziemy na dół, chodź! – chwyciła go za rękę i chciała podnieść, ale ten nie miał takiego zamiaru. – A Tobie co?

- Muszę ubrać dłuższą koszulę… - mruknął pod nosem.

- A to niby dlaczego? – uniosła jedną brew, a chłopak przeniósł wzrok na swój rozporek.

- Obudziłaś Wacusia, a on nie lubi jak się go budzi. Teraz trzeba dokończyć to, co się zaczynało. – rzekł wstając i podchodząc do dziewczyny. On stawiał kroki do przodu, a ona cofała się do tyłu, puki nie uderzyła plecami o ścianę. Chłopak nachylił się nad nią i zaczął całować jej szyję.

- I jak pogo…o wow. – zaśmiała się Rydel, gdy otworzyła drzwi. – A ja zostawiłam Was tutaj tylko na pięć minut. Ładnie, ładnie. – założyła ręce na piersi. Para oderwała się od siebie, a Ross zmierzył siostrę lodowatym spojrzeniem. – Przepraszam braciszku. Wiem, że Wacuś potrzebuje teraz tego, czego potrzebuje. – nie potrafiła tego wyrażenia wymówić. – No, ale bez przesady.

- Skąd Ty wiesz, że…

- Dałeś mu na imię Wacuś? – dokończyła za niego, a tleniony blondyn kiwnął na potwierdzenie głową. – Powiedziałeś mi to kiedyś, jak miałeś gdzieś z sześć lat. – Emma na te słowa zachichotała cicho pod nosem.

- Nie pamiętam…Dobra, mniejsza o to. – przewrócił oczami Ross.

- Dokładnie. Chodźcie na dół, gołąbeczki Wy moje. – uśmiechnęła się i wyszła z pokoju. Para uśmiechnęła się do siebie i zeszła na dół, ale przed tym Ross zmienił koszulę na dłuższą.

Wszyscy usiedli w salonie na kanapie i chłopacy zaczęli się kłócić kto gra na konsoli. Emma z Rydel tylko przewracały oczami patrząc, jak chłopacy tłuką się o PAD’a.

- A Wy co takie mądre, hę? – zadrwił Rocky i przeczesał sobie jedną ręką rozczochrane włosy. – Jak Wy idziecie na zakupy i widzicie na przykład ostatnią sztukę jakiegoś sweterka za pół ceny, którego trzyma jakaś laska, to biada tej lasi…

- Lecicie na nią jak wygłodniałe sępy i toczy się krwawa walka o śmierć i życie. – dodał Ryland i przybił piątkę starszemu bratu.

- W tym przypadku to o śmierć i sweter, haha. – zaśmiał się Ross, a Emma tylko prychnęła. – HA! Wygrałem! – wydarł się siedemnastolatek, przejmując PAD’a. – Cioty!

- Co jak co, ale ja ciotą nie jestem i nie dam za wygraną! – wykrzyczał Ratliff i rzucił się na Rossa z łyżeczką deserową. Emma, widząc, że szatyn ciągnie jej chłopaka za włosy postanowiła działać. Wyrwała bijącym się chłopakom PAD’a, rozdzielając ich przy tym. Oboje stanęli na równe nogi i wbili wzrok w trzymane przez dziewczynę urządzenie.

- Emi… - zaczął słodko Ratliff, za co dostał w bok z łokcia od Rossa. – Auć…Proszę, tak ślicznie proszę, dasz mi to? – zrobił oczka szczeniaczka i drążą wargę. Emma przez chwilę się wahała, ale potem się ogarnęła.

- Skoro nie możecie się dogadać kto, kiedy gra, to nikt nie będzie grał. Proste. – rzekła oschle i schowała urządzenie do szafki. – Nocujesz dzisiaj u mnie? – zwróciła się do siedzącej na kanapie Rydel. Dziewczyna kiwnęła tylko potwierdzająco głową, a Ross z Ratliffem znacząco się spojrzeli na Rocky’iego, Rikera i Rylanda. Oni od razu wiedzieli o co chodzi. Rzucili tylko krótkie „Pa” i wyszli.

- Na najsłodszą Hello Kitty, dziewczyno, ale Ty masz piżam! – krzyknęła Rydel przeglądając szufladę w komodzie.

- Kilka takich dziewczęcych. – rzekła, gdy blondynka wyciągnęła bluzkę z króliczkiem. - A kilka takich, hmmm…

- A’la Ross. – zaśmiała się Rydel, wyciągając koszulę na ramiączkach, obszytą koronką. – Słuchaj, skoro tylko Ross i Ell zostali, to tak dla beki ubierzmy się w te. – obie się zaśmiały i wybrały najkrótsze i najbardziej seksowne koszule, jakie były w komodzie. Szybko się umyły, przeczesały włosy i z gracją zeszły po schodach na dół. Poczuły unoszący się w powietrzu zapach popcornu, który stał w dwóch miseczkach na ławie w salonie. Na kanapie rozłożyli się chłopacy, nieświadomi tego, co ich partnerki mają na sobie. Dziewczyny ostatni raz spojrzały na siebie i znacząco uśmiechnęły. Gdy zbliżały się do chłopaków, którzy nadal nie odrywali wzroku od telewizora, na którym zmieniali co chwilę kanał, by znaleźć jakiś odpowiedni na ten wieczór film, Rydel postanowiła, że podejdzie do kanapy od tyłu, a Emma, od boku. Umówiły się gestami, że dwudziestolatka zrobi coś pierwsza. Cichutko podeszła do Ella od tyłu i położyła mu ręce na ramionach, po czym zaczęła go masować po karku. Chłopak od razu się rozluźnił i podniósł głowę do góry. Dziewczyna posłała mu uwodzicielski uśmiech i powoli, przygryzając wargę przeniosła się na miejsce obok bruneta, który otworzył usta ze zdziwienia. Pierwszy raz Rydel była tak przy nim ubrana.

Ross przeniósł wzrok z Rydellington na Emmę. Jego reakcja była taka sama jak Ratliffa. Emma przygryzła dolną wargę, widząc minę chłopaka i usiadła na jego kolanach. Blondyn zaczął głaskać ją po odkrytych ramionach i powoli przenosił dłonie ku udom. Dziewczyna uważnie przyglądała się mu i jego czynnościom. Jego oczy pociemniały jak jeszcze nigdy. Były prawie czarne. Chłopak całował ją po szyi i dekolcie, a ona spoglądała kątem oka na Rydel, której Ratliff robił to samo, co Ross. Dziewczyny spojrzały na siebie porozumiewawczo i poderwały się z chłopaków równocześnie. Nie ukrywali, że się tym zdziwili.

- Co za dużo, to nie zdrowo Ross. – zaśmiała się siedemnastolatka i usiadła obok niego, okrywając się puchowym kocem.

- A ja Ci mówiłam Elluś, że…ekhem…dopiero po ślubie. – mruknęła brunetowi na ucho jego narzeczona. Chłopacy zrobili zawiedzone minki i oboje założyli ręce na piersi udając obrażonych na cały boży świat.

- To, co oglądamy? – spytała Emma. Rydel podeszła do stojaka z opakowaniami filmów na DVD. – Nie wiem czemu, ale mam ochotę obejrzeć dzisiaj Romeo i Julię. – mówiąc tytuł filmu, spoglądała na Rossa, któremu smutna podkówka na twarzy zmieniła się w banana.

- Poważnie? Romeo i Julia? – skrzywił się Ratliff. – Ten nudny badziew? Oglądałem to w szkole chyba z miliard razy… - ziewnął ze znudzenia, a blondyn spiorunował, go gniewnym spojrzeniem.

- W sumie to możemy to obejrzeć. – stwierdziła Rydel, wyciągając pudełko i wyjmując płytę ze środka. – Wytrzymasz półtorej godziny, Ellington?

- Jak będziesz siedziała obok mnie, to tak. – uśmiechnął się do niej, a ona odwzajemniła to. Siedzący na kanapie Ross i Emma mruczeli cicho pod nosem „Awww” i popatrzyli się na siebie, po czym dalej przyglądali się narzeczonym.

- No co? – spytał po chwili Ratliff, gdy poczuł na sobie  spojrzenia przyjaciół.

- Nic, nic. – zaśmiali się równocześnie. – Nie wiem jak Ty Ross, ale ja nie mogę się doczekać ich ślubu. – zwróciła się do blondyna.

- A ja się nie mogę doczekać Waszego. – dogryzła im Rydel, zwycięsko się uśmiechając. Emma zacisnęła usta w grymas. Ross to zauważył i objął ją ramieniem.

- Ja też czekam na nasz ślub. – mruknął jej do ucha, szeroko się uśmiechając.

- Że co proszę? – Emma podniosła się i spojrzała w oczy chłopakowi. – Ślub? Z Tobą? Wolne żarty. – zaśmiała się i uderzyła „po kumpelsku” chłopaka lekko w brzuch.

- I tak wiem, że tego chcesz. – Emmę przeszły dreszcze po plecach na te słowa. Zmierzyła chłopaka rozbawionym spojrzeniem i otuliła się wraz z Rydel, która usiadła obok niej, kocem. Chłopacy otulili ramionami partnerki i oglądali film.

Oczywiście nie obyło się bez marudzenia szatyna „Kiedy koniec?”, „Ile ten film będzie jeszcze trwał?”, „Rydel, weź to wyłącz, bo nie wytrzymam dłużej!”. W połowie seansu usnął i można było w spokoju dokończyć. W momencie gdy głównych bohaterów otulił wieczny sen, Emma z Rydel popłakały się jak bobry, a Ross również uronił niejedną łzę. Gdy film dobiegł końca włączyli „Kac Vegas 3”, by się pośmiać,  a potem horror „Piła 8”, który wyłączyli po pół godzinie. Za bardzo się trzęśli, ze strachu.

Koło drugiej w nocy chłopacy postanowili, że wrócą do domu. Pożegnali się z dziewczynami i ruszyli samochodem Rossa do niego.

Dziewczyny posprzątały miski po popcornie, butelki po napojach i papierki po słodyczach, które zjedli podczas filmów, po czym pobiegły szybko po schodach do pokoju Emmy, gdyż bały się, że ktoś zaraz wlezie im do domu, po obejrzeniu tego horroru. Rozsiadły się między poduszkami na łóżku, odpaliły laptopa siedemnastolatki i pogrążyły się w rozmowach. Emma wyjawiła Rydel, że w domu jest pełno wydań najnowszych J-14, których trzeba się pozbyć. Przyjaciółki uzgodniły, że rano wszystkie pozbierają i wywiozą na wysypisko. Gdy tematy zeszły z gazet, na modę, a potem na chłopaków, odezwał się laptop blondynki.

- Magda jest na Skype! – krzyknęła uradowana Emma i od razu zadzwoniła do szatynki. Rydel podbiegła do włącznika i zapaliła światła w pokoju, by było jaśniej.

- No cześć. – uśmiechnęła się lekko Magda po drugiej stronie.

- Dziewczyno, co się z Tobą działo?! Riker się martwi, z resztą jak my wszyscy! – mówiła zdruzgotana, ale nie ukrywała, że cieszy się z rozmowy z przyjaciółką z Polski.

- Wszystko jest okay…na razie. Jeszcze nie powiedziałam rodzicom o…

- Nie powiedziałaś? – krzyknęły równocześnie Rydel z Emmą. – Ale jak?

- Przeważnie jest tak, że cały czas są w pracy. Tylko Adam z Markiem wiedzą. Znośnie to przyjęli. Powiedzieli, że jak tylko spotkają Rikera, wytłumaczą mu co to prezerwatywa. – powiedziała rozbawiona. Dziewczyny również się zaśmiały.

- A’ propo Rikera. Chcesz może z nim pogadać? Mogę do niego zadzwonić i pogadacie chwilę. – zaproponowała starsza blondynka.

- W sumie, czemu nie. Ale nie jest za późno na takie dzwonienie? – spytała zdziwiona Magda.

- Riker pewnie wygłupia się z braćmi, uwierz mi! – zaśmiała się Rydel i wykręciła numer do brata, który po chwili odebrał. – Rik, chcesz sobie pogadać z Magdą?

- Co?! – wydarł się do słuchawki. – Jest ona tam z Wami? Co? Jak? Hę? – słychać było, że jest w niezłym szoku.

- Nie, ale rozmawiamy z nią na Skype…

- Zaraz u Was będę. Nie rozłączajcie się z moim skarbem. Będę za momencik… - i się rozłączył. Dziewczyny spojrzały się na ekran laptopa i się zaśmiały, wszystkie trzy.

- To, co tam u Was słychać? Coś się zmieniło? – dopytywała Magda.

- Ummm… Ja i Ross jesteśmy znów razem. – uśmiechnęła się nieśmiało Emma, a szatynka wytrzeszczyła oczy ze zdziwienia.

- Ale że tak serio, serio? – cały czas niedowierzała. – Ciekawe jak długo wytrzymacie…

- Już się dzisiaj pokłócili! – krzyknęła szybko Rydel, a Emma zmierzyła ją wściekłym spojrzeniem.

- No, to z całego serca Wam gratuluję! – zaśmiała się Magda, wytykając język przyjaciółce, która okładała poduszką siedząca koło niej dwudziestolatkę.

- Aaaa! Hahahaha! Przestań! Aaaaa! – darła się, za każdym razem gdy obrywała poduszką. – Przestań no! – odebrała jej broń i rzuciła się na siedemnastolatkę. Chwyciła dodatkowo jeszcze misia siedzącego pod ścianą i okładała przyjaciółkę na przemian misiem i poduszką.

Przestały się tłuc, gdy do pokoju wleciał zdyszany Riker. Kurtkę, którą miał na sobie w biegu rzucił na fotel i opadł na łóżko, gdzie wlepił wzrok w ekran laptopa. 

- Wiesz co Rydel, powoli zaczyna mnie irytować, że wchodzicie do mojego domu  jak do swojego...bez pukania, dzwonienia. - rzuciła zła Emma, spoglądając na Rikera, który zastygł przed Magdą.

- Powinnaś się już przyzwyczaić. - zaśmiała się Rydel. - Chodź na dół, niech sobie zakochańce porozmawiają sami. - puściła oczko bratu i pociągnęła siedemnastolatkę z pokoju. Riker wziął laptop na kolana i chwilę siedział zastanawiając się co powiedzieć 

- Jak się czujesz? - wydukał w końcu. Magda cicho zachichotała widząc jak chłopak nerwowo poprawia sobie grzywkę. Raz ręką, a raz na "Bieber'a".

- Jest...dobrze. - urwała w połowie, co zaintrygowała chłopaka.

- Co się dzieje, skarbie?

- Hmmm...zobaczmy...jestem w ciąży, o której wiedzą tylko moi bracia, Ty jesteś tysiące kilometrów ode mnie... - mówiła rozgoryczona, a po jej policzkach zaczęły spływać łzy.

- Proszę Cię, nie płacz. - błagał cienkim głosem. - Spotkamy się niedługo. Obiecuję ci.

- Obiecanki cacanki, Riker. Oboje dobrze wiemy, że nie spotkamy. Święta, a potem Wasza trasa...

- Czekaj! Przecież 5 lutego mamy koncert w Warszawie. Nie jest tak źle, widzisz? - uśmiechnął się głupkowato, co nieco rozbawiło ciemnowłosą.

- Widzę, że dzisiaj masz nieźle na bani. - zaśmiała się uroczo. - Już, gadaj. Co brałeś?

- Nic. Znaczy chyba nic. Ross zrobił mi kakao jakieś dwie godziny temu.

- Hoho. Jak nie widzisz wróżek to jest dobrze. 

- Nie widzę wróżek, ale widzę motylka. - trzepnął kilkakrotnie rzęsami, a dziewczyna zaciskała usta, żeby nie wybuchnąć. - Ty jesteś moim motylkiem. - rzekł niskim basem i przygryzł dolną wargę. Dziewczyna już nie wytrzymała. Odchyliła się tylko do tyłu, by nie być za blisko mikrofonu od laptopa i zaczęła się śmiać. Riker postąpił podobnie.

- Jeju, jak Ty coś powiesz Rik. Normalnie boki zrywać! - cały czas się śmiała. - Jesteś głupim patafianem!

- Ale i tak mnie kochasz. - uśmiechnął się szarmancko.

- Gdyby nie fakt, że rozmawiamy przez kamerkę, uderzyłabym Cię poduchą. - wytknęła mu język. - Ale to prawda. Pomimo Twojej głupoty bardzo Cię kocham.

- I to chciałem usłyszeć...chcę Ciebie teraz przytulić i wycałować, ale niestety nie mogę.- rzekł załamany i smutnym wzrokiem spojrzał się na ukochaną.

- Uwierz mi, że ja też...ale Ciebie, nie siebie. - szybko się poprawiła i oboje zachichotali.

- A jak tam ciąża. Byłaś u...

- Tak byłam. Wszystko w jak najlepszym porządku. - chłopak rozpromieniał. - A myślałeś już nad imionem dla naszego dziecka? - dziewczyna sięgnęła po jakiś zeszyt i otworzyła go. - Bo wiesz, kilka imion chodzi mi po głowie. Dla dziewczynki mam Anabell, Clara, Olivia lub Liv. Mam też kilka polskich imion takich jak Ania, Aleksandra, Weronika (Pierwszy kto mi się skojrzył z tym imieniem to Wercia Łachecka <3 - od aut.) i Sylwia. Dla chłopców mam na przykład Adam, Jake i moje ulubione, czyli Mateusz.

- Myślałem, że Twoim ulubionym jest Riker. - dziewczyna się zaśmiała.

- A Ty masz jakieś imiona w zanadrzu? - chłopak nerwowo podrapał się po głowie. - Czyli nie masz? Jest Ci lotto jak będzie się nazywało nasze dziecko, tak? - rzuciła zirytowana zachowaniem swojego chłopaka.

- Oczywiście, że nie. Na razie po prostu o tym nie myślałem. Przepraszam...

- Nie, to ja przepraszam. Jestem tym wszystkim zestresowana. - tłumaczyła się 

- Spokojnie. Na mnie możesz zawsze liczyć - oboje się uśmiechnęli szeroko.

Riker rozmawiał z Magdą do czwartej nad ranem. Emma z Rydel też chwilę z nią jeszcze pogadały i pośmiały się. Gdy chłopak pojechał do domu, przyjaciółki wskoczyły pod kołdrę i usnęły. Pierwsza wstała Rydel. Otworzyła oczy, przetarła je i usiadła na łóżku. Widząc, że siedemnastolatka jeszcze smacznie śpi, zaczęła ją budzić. Zastosowała niezawodny sposób stosowany na braciach od lat. Nalała do szklanki zimną wodę i perfidnie wylała wszystko na nic nie domyślającą się dziewczynę. Ta zerwała się i zmierzyła wściekłym spojrzeniem Rydel.

- Też Cię kocham! - uśmiechnęła się dwudziestolatka i przytulił mokrą przyjaciółkę.

- Dlaczego to zrobiłaś? Jest mnóstwo innych sposobów, na przykład szturchanie, zrzucenie z łóżka, zabranie kołdry, krzyczenie do ucha i tuzin innych, a Ty wybrałaś akurat ten najgorszy. Pfff, wiesz Ty co. - oburzyła się i założyła ręce na piersi. Starsza blondyna spojrzała na nią oczkami kotka ze Shrek'a i cicho szepnęła:

- Pseplasam. - sepleniła jak mała dziewczynka.

- Już dobrze, dobrze. Nie potrafię się na Ciebie długo gniewać. - Rydel zaśmiała się na słowa przyjaciółki, chwyciła ubrania i ruszyła do łazienki w celu ubrania się.

Gdy obie się już wystroiły, zeszły na dół do salonu. Widok ich nieźle zdziwił, a szczególnie Emmę. Na kanapie siedzieli Ross z Ratliffem. Blondynka aż poczerwieniała ze złości. Podeszła do chłopaków i wywaliła ich za drzwi, nie tłumacząc im dlaczego. Po kilku sekundach rozległ się dzwonek drzwi. Siedemnastolatka zwycięzko odgarnęła włosy i podeszła otworzyć.

- Tak? - spytała przez drzwi.

- To ja kochanie! - krzyknął Ross, a dziewczyna uchyliła "wrota".

- I co, aż tak ciężko jest zadzwonić, czy też zapukać? - spytała z nutką irytacji w głosie.

- Tak, bardzo. - fuknął Ratliff i wszedł do środka, ramieniem uderzając Rossa, który ledwo utrzymał równowagę.

- Jak się spało beze mnie? - mruknął blondyn, gdy Ratliff zniknął z pola widzenia i polazł do Rydel.

- Dobrze. - uśmiechnęła się i ominęła chłopaka, ale on zatrzymał ją, chwytając dziewczynę za rękę.

- Jeszcze raz spytam. Jak się spało beze mnie? - Emma chwilę zastanawiała się o co chodzi tlenionemu.

- Strasznie! - krzyknęła. - Czułam się taka bezbronna bez Ciebie. Bałam się! - udawała z uśmiechem, a chłopak tylko przewrócił rozbawiony oczami.

- To, już nigdy nie będziesz spała beze mnie, skoro przeżywasz takie katusze. Zawsze będę przy Tobie. - puścił jej oczko i mocno przytulił.

- To, co robimy? - spytał Ratliff, rozsiadając się na kanapie z brzuchem wypchanym kanapkami, które wszyscy zjedli na śniadanie.

- Może kino? - zaproponowała Rydel.

- Taka piękna pogoda, a Ty chcesz iść do ciemnego kina? Ja to bym pojechał na plażę! - krzyknął podekscytowany Ross, a dziewczyny spojrzały się na siebie. Rozumiały się bez słów.

- Będziemy gotowe za godzine! - zawiadomiły równocześnie i pobiegły na piętro, do pokoju Emmy.

- Stary, nieźle to wyczaiłeś. - Ratliff przybił piątkę Rossowi. - Słońce, woda, piasek i gorące laski w bikini. - rozmarzył się szatyn.

- I to nie byle jakie laski, bo nasze laski. - uśmiechnął się szarmancko blondyn i rozłożył się na kanapie. 

- Będziesz musiał swoją laskę surfować nauczyć. - zaśmiał się dwudziestolatek i włączył telewizor. Ross spojrzał na niego zdziwiony. - Wiesz, Twoja laska raczej nie umie surfować, bo jest z Polski, a Polska leży nam Morzem Bałtyckim, a tam raczej są kiepskie fale i się nie surfuje. - wytłumaczył młodszemu, a ten złowieszczo się uśmiechnął. Ellington wiedział co chodzi po blond głowie. Oboje się zaśmiali i czekali na dziewczyny. Po półtorej godzinie siedzenia i nudzenia się, zaczęli się niecierpliwić i wołali, żeby się pospieszyły. Gdy w końcu zeszły, chłopakom szczeny opadły.

- Zamknij tą swoją mordkę, bo Ci mucha wleci, Ross. - zaśmiała się Emma i chwyciła za podbródek chłopaka. Dziewczyny były ubrane w szorty, które były tak krótkie, że było im widać ociupinkę pośladki oraz w topy, zza których widniało bikini. Chłopakom ciekła ślinka na ich widok, a najbardziej Rossowi na widok Emmy. 

Cała czwórka wsiadła do samochodu, Ellington jako kierowca oczywiście i ruszyli. Tak jak zwykle pojechali na Venice Beach... CDN.

A więc...

Witajcie kochane Misie Ptysie.

Nawet nie wiecie jak się za Wami stęskniłam. Na swoją obronę powiem, że nie miałam kompletnie weny, dlatego rozdział taki denny. Wyszedł po prostu beznadziejny. Przepraszam. Nie miałam czasu, weny ani chęci na pisanie. Ostatnio mam jakąś blokadę i nic mi do głowy nie przychodzi. Rozdział miał się zupełnie inaczej kończyć. Miałam w planach opisać ten wypad na plażę, ale tersz jestem po prostu wyczerpana. W szkole pomimo początku roku, jest dużo roboty, jak dla mnie zdecydowanie za dużo. Dodaję ten rozdział dzisiaj z racji tego, że jutro o 11 mam samolot do Paryża♥. Nie mogę się doczekać. Jeżeli jesteście zainteresowani, możecie zaobserwować mnie na instagramie i śledzić moje wariacje w Paryżu. @zakrecona_dziewczyna

Tak więc, nie mam zielonego pojęcia kiedy ukaże się Rozdział 53. A co do postu o "Patologii" na blogu, dużo osób jest za tym, ale jest też kilka przeciw temu. Nie bójcie się, ja już coś wymyślę. 

I jeszcze jedna sprawa. Mianowicie mój DRUGI BLOG!

Zapraszam Was na niego serdecznie (link w zakładce pt. Drugi blog).

Prowadzę go razem z Sylwią Łuczak/Stupid Whore (jej nick mnie rozbraja xD)

To wszystko na dzisiaj.

Trzymajcie się ciepło :)

~Julia