Rozdział 47

Riker z Magdą wrócili do domu. Brunetka nie powiedziała chłopakowi, co kupiła w aptece, a ten nie zadawał pytań. Pierwsze co zrobiła po powrocie, to poszła do łazienki i kazała blondynowi zostać w salonie. Minęło dziesięć minut, a ona jeszcze nie wychodziła, co zmartwiło Rikera. Chciał już wstawać z kanapy, gdy nagle drzwi od łazienki się otworzyły i stanęła w nich Magda. Miała nietęgi wyraz twarzy. Podeszła do chłopaka i wyciągnęła coś zza pleców. Podała mu to. Chłopak na początku nie wiedział co to jest, ale potem zajarzył. Otworzył szeroko oczy patrząc na wyniki testu.

- Przepraszam Cię – szepnęła z chrypką Magda i opuściła głowę

- Na Boga, za co Ty mnie przepraszasz ? – chwycił ją za ramiona przybliżył swoją twarz do twarzy dziewczyny – Za to, że jesteś w ciąży ? – dziewczyna kiwnęła niepewnie głową

- To moja wina. Tak bardzo cię przepraszam – mówiła cały czas z chrypką

- Jeśli już się obwiniamy to ja jestem wszystkiemu winien. To ja wsadziłem w ciebie, wiesz co i to była moja sperma, tak ? – zaśmiał się, a dziewczyna spojrzała się na niego zaszklonymi oczami

- Ale Riker, dziecko ? Teraz ? Ja mam niespełna osiemnaście lat. Ty jeździsz w trasy z zespołem. Po za tym,  mam jeszcze szkołę, do tego siedzi mi na karku matura… - panikowała i momentalnie się rozpłakała

- Hej spokojnie, usiądź – wskazał na kanapę, na której potem sam usiadł – Jakoś sobie poradzimy

- Ale jak ? Jak Riker ? Ty mieszkasz w Los Angeles, a ja…tu – znów mówiła szeptem – Widzimy się raz na jakiś czas. I jeszcze moi rodzice – załamała ręce – Jak się dowiedzą, będzie masakra

- Będę Cię wspierał… - cały czas pałał optymizmem

- Okay, załóżmy że już powiedzieliśmy o tym moim i Twoim rodzicom, nasze rodzeństwa też już o tym wiedzą. Co dalej ? Wracasz do Los Angeles, kończycie album i jedziesz w trasę. Nie widzimy się przez pół roku. Ja muszę jakoś chodzić do szkoły, a ciążowy brzuszek, jakoś ciężko ukryć. Od razu cała szkoła będzie o tym gadała. Domyślasz się, co będą o mnie sądzili ? Będę Cię potrzebowała Riker. Rozumiesz ? Sama sobie z tym nie poradzę. A jak się dziecko urodzi ? To jak my to zrobimy, hmmm ? – spytała unosząc jedną brew i spoglądając na blondyna, który cały czas miał uśmiech na twarzy

- Z trasą sobie poradzimy, bo pojedziesz wtedy z nami. Żaden problem…

- Ale zrozum Riker! – krzyknęła – Ja m-u-sz-ę chodzić do szkoły – przeliterowała tak by doszło do chłopaka, a go od razu zamurowało. Byli w trudnej sytuacji. Z jednej strony trasa i kariera Rikera., a z drugiej ciąża Magdy i szkoła – W sumie jest jedno wyjście z takiej sytuacji… - zaczęła Magda

- Nawet nie próbuj o tym myśleć! – krzyknął i przybliżył się do dziewczyny – Poradzimy sobie. Obiecuję Ci – jego wargi były coraz bliżej jej warg

- Jak Riker ? Jak ?! – krzyknęła i uciekła do swojego pokoju. Blondyn wziął głęboki wdech i oparł głowę o oparcie kanapy. Spojrzał się na leżący na stole test ciążowy i mimowolnie się uśmiechnął. Z jednej strony cieszył się, że zostanie tatą, ale z drugiej rozumiał sytuację w jakiej się oboje znaleźli – w niekorzystnej dla nich sytuacji

Szpital St’ Paul

Wszyscy są już wycieńczeni ciągłym czekaniem pod drzwiami bloku operacyjnego. Biedna Rydel zasypia już na ramieniu Ellingtona, a Rocky śpi na ziemi. Ross nerwowo chodzi po korytarzu, a państwo Lynch wraz z mamą Emmy i Sebastianem siedzą i czytają gazety. Tak mija im już trzecia godzina od kiedy Emma poszła na zabieg. Wszystkie badania, które przeszła miały pozytywny wynik, dlatego nie było żadnych przeciwskazań, aby ten zabieg odbył się dzisiaj.

- Rany boskie, długo jeszcze ? – spytał ironicznie Ross, unosząc ręce ku górze

- A co ty sobie myślisz ? Że to pierwsza lepsza operacja ? Stary, oni przywracają jej czucie w nogach! – krzyknął Ell, czym obudził swoją narzeczoną

- Ellington proszę, zamknij się choć na chwileczkę – ziewnęła zaspana i mocniej wtuliła się w bruneta

- Przepraszam skarbie – zaśmiał się cicho i spojrzał na Rossa, który przewrócił oczami i szepnął „Te kobiety”

- Już się boję co to będzie, jak ona w ciążę zajdzie – zachichotał leżący na ziemi Rocky i od razu dostał kopniaka w brzuch od blondynki, która wszystko słyszała

- O bosz – załamał się Rocky i odsunął na tyle, żeby jego nie dosięgnęła

- W ogóle wie ktoś co słychać u Rikera ? Jakoś się nie odzywa – zaczęła Stormie

- Cieszy się chwilami wolnymi od rodzinki – wypalił Rocky i usiadł pod ścianą

- Zazdroszczę mu – rzekł Ross – Teraz sobie pewnie wypoczywa…

- Chyba na stoku narciarskim – zaśmiała się rozbudzona już Rydel – Tam jest teraz zima

- Ale oni są w Warszawie, a nie w górach Ryd – wytknął język siostrze

- Skąd wiesz, a może pojechali sobie w góry ? – chłopak już szukał jakiegoś pocisku, ale siostra mi dopiekła – Ha! I co, kto tutaj jest the best ? Ja, hahaha! Kretyn

- Rydel, jak ty się odzywasz do młodszego brata ?! – zwrócił jej uwagę Mark

- Zasłużył sobie na to – uśmiechnęła się i potargała blondasa po włosach

- Delly, telefon Ci wibruje – zachichotał Ellington podając torebkę dziewczynie

- Ty to musisz mieć ze wszystkim skojarzenia, prawda ? – spojrzała na niego i odebrała komórkę – Magda ? I jak…

- Potrzebuję Cię Rydel – mówiła rozpłakana

- Ale co się stało ? – spytała zestresowana i spojrzała się na resztę, która oderwała się od swoich dotychczasowych czynności i przyglądała się rozmowie

- Po prostu cię potrzebuję. Przyjedź – szlochała

- Gdybym mogła…Ale co się stało ? Powiedz mi, to może postaram ci się jakoś pomóc – nalegała blondynka, a rodzina zaczęła się już stresować tym co mówi Rydel

- Delly, ja jestem w ciąży – wybuchła płaczem

- Ale to dobra nowina – spojrzała się na swoich rodziców i szepnęła zakrywając mikrofon telefonu „Jest w ciąży”. Ich miny były dwuznaczne

- To wcale nie jest dobra nowina. Ja sobie z tym nie poradzę, proszę przyjedź do mnie – błagała wręcz, a blondynce serce się kroiło, bo nie mogła być teraz przy swojej przyjaciółce

- Przecież jest tam Riker – próbowała jakoś pomóc – Porozmawiaj z nim

- Ale ja mu tłumaczę, że ta ciąża nie jest odpowiednia w tym momencie, a on swoje. Rydel…

- To jest facet i potrzebuje trochę czasu by zrozumieć w jakiej jest sytuacji. Porozmawiaj z nim. To jedyne wyjście – mówiąc to patrzała się w oczy Ellingtonowi i nagle usłyszała pikanie. Magda się rozłączyła.

- Jak to jest w ciąży ? – spytał Rocky, wstając na równe nogi

- No normalnie. Chyba wiesz jak do tego doszło, nie ? – zadrwił Ross, krzyżując ręce na piersi

- Ktoś nie umie się zabezpieczać – zaśmiał się pod nosem brunet, a reszta zmroziła go wzrokiem

- Jak się ona teraz czuje ? – spytała Stormie, patrząc na córkę

- Jest załamana. Riker nie rozumie jej sytuacji. Nie ma szans, żebym mogła do niej pojechać ? – spytała z nadzieją. Stormie już chciała coś powiedzieć, ale zadzwonił telefon Marka. Mężczyzna wstał i odsunął się kilka kroków. Chwilę rozmawiał i widać było, że się zdenerwował. Gdy skończył z powrotem usiadł na krzesła pod ścianą.

- Musimy od nowa nagrać album – powiedział po chwili, wpatrując się w swoje dzieci

- Co ? Przecież mieliśmy nagrane już jakieś pięć piosenek na jedenaście ? – Ross się denerwował

- Ktoś je usunął. Celowo. Przeglądają teraz nagrania z monitoringu – wszyscy spojrzeli po sobie i zastanawiali, kto mógłby coś takiego zrobić

- Musimy sprowadzić Rikera i zwolnić ciebie z odwyku – zwrócił się do Rossa, który aż klasnął z radości w dłonie

- Ale Magda teraz potrzebuje Rikera! – krzyknęła Rydel – Nie możemy…

- Córciu, musimy – Stormie podeszła do dziewczyny i położyła jej rękę na ramieniu

- Domyślam się, że ja będę musiała do niego zadzwonić, prawda ? – spytała, a kobieta tylko kiwnęła głową

- Dobra, ale później. Na razie musza się oni jakoś porozumieć – wywnioskowała i usiadła koło Ella

Drzwi od bloku operacyjnego się otworzyły. Wszystkim nagle humor się poprawił, gdy ujrzeli lekarza, a potem Emmę, która leżała na łóżku jadącym do jednej z Sali. Była wciąż w śpiączce.

- Widzę, że cała familia jest – zaśmiał się – W takim razie zapraszam wszystkich zebranych do siebie – tak jak to powiedział, wszyscy wbiegli do jego gabinetu i usiedli na krzesłach

- I co z Emmą ? – spytała mama blondynki

- Mam dobrą i złą wiadomość – zaczął lekarz, a wszyscy przygotowali się na najgorsze – Złą wiadomością jest to, że Emma będzie chodziła o kulach – rzekł smutnym tonem – A dobra jest taka, że tylko tydzień

Wszyscy zerwali się na równe nogi. Rydel tak się ucieszyła, że się rozpłakała i zaczęła całować Ellingtona. Katniss i Stormie się popłakały. Mark pozostał silny, ale Ross…chłopak nie wierzył, że to się dzieje naprawdę. W końcu Emma będzie chodziła i sumienie już mu odpuści. Będę mógł z nią znów spędzać czas wspólnie tak jak to było dawniej, pomyślał.

- Jak tylko dziewczyna się obudzi, będziecie mogli zabrać ją do domu – wypowiedział się i podał mamie Emmy wypis – Panna Black jest naprawdę silną dziewczyną – uśmiechnął się

- Obudź się już – prosił Ross, trzymając blondynkę za rękę. Wszyscy wyczekiwali momentu aż jej oczy się otworzą i będą mogli wspólnie świętować pozytywy zabiegu. Ross najbardziej tego wyczekiwał. Gdyby nie patrzeć, to wszystko przez niego. To on doprowadził do tego wypadku sprzed miesiąca

- Nie dadzą człowiekowi pospać no! – oburzyła się ze śmiechem Emma, która podniosła ciężkie powieki, by ujrzeć centralnie przed sobą Rossa. Chłopak się tak ucieszył, że ją pocałował. Długo, namiętnie, był to pocałunek na przeprosiny. Romantyczny. Jednak z zewnątrz wyglądało jakby Ross chciał ją zjeść w całości. Jedną ręką podpierał się na łóżku, a drugą podtrzymywał głowę blondynki.

- A ja głupia myślałam, że Ci na mnie zależy – ktoś powiedział. Był to znajomy głos dla Lynchów, a szczególnie dla Rossa. Obrócił się i w drzwiach zobaczył zapłakaną Paulę

- To nie tak jak myślisz! – krzyknął gwałtownie odsuwając się od Emmy, która opadła na łóżko. Zerwał się z miejsca i chciał podejść do brunetki, ale ta uciekła. Blondyn pobiegł za nią, pozostawiając oszołomioną pocałunkiem Emmę oraz resztę rodziny.

Magda wpuściła do swojego pokoju Rikera. Usiadł on koło dziewczyny na łóżku i objął ją ramieniem. Oboje się nie odzywali. Oboje rozmawiali teraz ze swoimi myślami. Magda rozmyślała co powie rodzicom i jak będzie się na wszelki wypadek broniła. Riker szukał jakiegoś wyjścia z tej sytuacji, ale cokolwiek wymyśliłby rujnowała to szkoła Magdy.

- Naprawdę musisz się teraz uczyć ? – spytał wpatrując się w jeden punk na ścianie

- Muszę Riker – odparła smutno – Rodzice nie wybaczyliby mi, gdybym teraz rzuciła szkołę

- Zrozumieliby cię… - pocieszał ją

- Wątpię. Oni są takimi ludźmi...eh, szkoda nawet gadać Riker

- Ale gdybyś rzuciła szkołę, moglibyśmy jakoś łatwo wywinąć się z tej sytuacji. Szkoła jest przeszkodą wszystkiego. Wszystko rujnuje. Nie chcę cię tutaj zostawić samej…Zostanę z tobą najdłużej jak tylko będę mógł – przytulił ją do siebie, a ona się w niego wtuliła

- Kocham Cię – szepnęła blondynowi do ucha i pocałowała go w policzek, a on położył się na łóżku. Dziewczyna spojrzała się na niego i delikatnie się uśmiechnęła, po czym położyła głowę na jego klatce piersiowej.

- Ja ciebie też kocham, Madziu – objął ją jedną ręką, trzymając dłoń na brzuchu dziewczyny – Zobaczysz, wszystko się ułoży. Obiecuję

Ciszę panującą w pokoju przerwał dzwoniący telefon Rikera. Chłopak uniósł się na łokciach i wyciągnął komórkę z kieszeni.

- Co tam siostra ? – odebrał uśmiechając się do leżącej obok niego dziewczyny

- Bardzo przykro jest mi to mówić, bo wiem co się tam u was dzieje, ale w poniedziałek masz być w Los Angeles – powiedziała na jednym wdechu Rydel. Było można usłyszeć z jej głosu, że mówienie tego sprawia jej sporą trudność

- Ale Ryd… - rozłączyła się, a blondyn spojrzał się na swoją dziewczynę. Zacisnął usta i spuścił głowę.

- Musisz wracać prawda ? – szepnęła Magda

- Nie wiem czemu, ale…

- Idź się spakuj – powiedziała ledwo powstrzymują się od płaczu

- Nie chcę cię tu zostawiać – mówił jakby miał gulę w gardle. Ledwo wymawiał słowa

- Jakoś sobie poradzę – pociągnęła nosem, bo już dała spust emocjom i po jej policzkach spływały powoli łzy – Mam nadzieję, że spotkamy się jeszcze w tym roku

- Na pewno – musną delikatnie jej wargi swoimi i wstał. Spakował się w niecałe pięć minutach, a taksówka zjawiła się po kolejnych trzech. Żegnali się dość krótko. Tulili się i całowali. Riker wsiadając do taksówki miał łzy w oczach, ale nie chciał żeby widziała je Magda, która ledwo stała w drzwiach domu. Zamknęła jak tak szybko, jak jej chłopak wyjechał spod jej domu. Dostała od niego krótkiego sms’a.

„Kocham Cię i zobaczysz, jakoś sobie poradzimy z tym wszystkim.  Twój Riker ;*”

Gdy to przeczytała z oczu popłynął jej strumień łez, którego nie mogła powstrzymać. Pobiegła do łazienki, gdzie usiadła na ziemi. Przyciągnęła do siebie nogi i otuliła je rękoma. Chwilę tak siedziała i płakała. Zdarzało jej się nawet krzyczeć z płaczu. Nie wierzyła już teraz w nic. Wszystko się teraz rozpadło. Dobrze wiedziała, że nie zobaczy się z Rikerem przed trasą. Nie było takiej szansy. Gdy tylko pomyślała o tym, że musi powiedzieć o tym wszystkim  rodzinie, potem musi poinformować dyrektorkę w szkole, wybuchła jeszcze większym płaczem. Bez zastanowienia wyciągnęła z szafki pod zlewem małe, kartonowe pudełeczko. Otworzyła je i wyciągnęła z niego jedną żyletkę. Spoglądała na nią przez chwilę, a potem przejechała sobie nią po nadgarstku.

Przyglądała się powoli powiększającym się kroplom krwi. Nie czuła się słaba. Oparła się głową o ścianę i skierowała wzrok ku sufitowi. Była jednym słowem załamana. Dla niej to było za dużo zdarzeń jak na jeden dzień. Nie wiedziała, czy poradzi sobie z tą ciążą, która wybrała sobie najmniej odpowiedni moment w jej życiu. Ale z drugiej strony to jej wina, bo to ona z własnej woli wpakowała się Rikerowi do łóżka...

- Paula! Paula! Stój no! – krzyczał Ross, biegnąc za dziewczyną i gdy w końcu ją dogonił chwycił ją za rękę – To nie tak

- Myślałam, ze Ci na mnie zależy! - krzyknęła przez łzy

- Zależy - przybliżył się do niej - Paula, kocham Cię

- Wiesz co, słowa "Kocham Cię" wypowiadane z twoich ust, straciły na wartości! - krzyknęła - Mówiłeś "Kocham Cię" do Cassidy, potem do Emmy, a teraz do mnie...żadnej z nas nie kochałeś poważnie... - zatkało chłopaka. Stał jak wryty. Dziewczyna patrzyła w jego ciemne oczy, które spoglądały na nią spod potarganej grzywki

- Jak mam ci udowodnić, że naprawdę cię kocham ? - spytał po chwili, chwytając ją delikatnie za dłonie

- Chyba nie ma takiego sposobu - pociągnęła nosem, a Ross ją do siebie przytulił i namiętnie pocałował

- Na pewno ? - spytał opierając czołem o czoło brunetki - Emma jest tylko moją przyjaciółką... Myśmy też się całowali ja byliśmy przyjaciółmi, pamiętasz ?

- Mieliśmy po osiem lat Ross - rzekła już lekko rozpromieniona dziewczyna

- No i co z tego. Już wtedy byłaś dla mnie bardzo ważna - uśmiechnął się do niej, a ona odwznajmniła ten miły gest

- Ty tez byłeś dla mnie bardzo ważny - zaśmiała się i w niego wtuliła

- Stara przyjaźń tak samo jak miłość nie rdzewieje - uśmiechnął się do niej obejmując w pasie

- W sumie przyjechałam tutaj tylko po to by dać ci mały prezent - podała mu żółte pudełko

- A mogę wiedzieć z jakiej to okazji ? - spytał lekko uchylając pokrywkę - No co ty! - krzyknął wyciągając z niego kluczyki od samochodu

- Skoro nie widzimy się na święta to postanowiłam dać ci teraz. Twoja stara bryka uległa zniszczeniu więc kupiłam ci nowe autko - zaśmiała się

- Nie mogę tego przyjąć Paula - rzekł stanowczo i wyciągnął kluczyki w jej stronę

- Musisz to przyjąć - zmroziła go wzrokiem

- Nie mogę

- Musisz

- Nie mogę

- Musisz 

Kłóciliby się dłużej, ale właśnie z sali wyszła rodzina Rossa z kuśtykającą o kulach Emmą. Paula uśmiechnęła się do niego zwycięzko i schowała klucze do kurtki blondyna, po czym skierowała się ku wyjściu.

- Jadę po swoje rzeczy do zakładu! - krzyknął chłopak i ruszył za dziewczyną. Reszta nie zdążyła nawet nic powiedzieć, a blondyn zniknął z pola widzenia.

Rydel obejmowała jednym ramieniem swoją przyjaciółkę, a drugim narzeczonego. Kłębiło się w jej głowie multum pytań dotyczących pocałunku Rossa i Emmy sprzed pięciu minut. Sama nie wiedziała co się dzieje z jej bratem. Może wpadł w histerię, pomyślała. Nie widziała go jeszcze w takim stanie…najprostszymi słowami, traktuje dziewczyny jak przedmioty. Bawi się nimi. Całuję, którą chce i kiedy chce, zachowuje się jak zasrany, za przeproszeniem dupek.

- Rydel nad czym tak dumasz ? – spytał Ellington, gdy dochodzili już do samochodu

- A nad wszystkim – zamyśliła się, wzdychając

- Zostaniecie dzisiaj u mnie na noc ? – zadała pytanie Emma, kierują je ku przyjaciółce

- A my też możemy ?! – krzyknęli nagle Rocky, Ell i Ryland. Blondynka spojrzała się na mamę, a ta tylko kiwnęła głową roześmiana

- Jej! – krzyknęła sarkastycznie Rydel

- Będzie śmiesznie – szturchnęła dziewczynę w bok

- Oj tak, po prostu prze zabawnie – przewróciła oczami i otworzyła drzwi do auta – Pojedziemy tylko po nasze rzeczy do domu i przyjedziemy po pierwszej

- To akurat na obiad – uśmiechnęła się Katniss

- Pomogę ci z obiadem. Będzie szybciej. Jak te wiewióry przychodzą na obiad, to będzie sporo roboty – zaśmiała się, wskazując na Rocky’iego, Ella i Rylanda, a trzy „wiewióry” krzyknęły donośne „Ej!”

- Czemu akurat wiewióry ? – zdziwił się Sebastian. Nie ukrywał, że to jakże oryginalne przezwisko go rozbawiło

- Właśnie mamo, czemu ? – dołączyła się do pytania Rydel – Jakoś nigdy nie miałaś okazji nam tego wyjaśnić

Stormie spojrzała się na Marka i oboje zaczęli się śmiać.

- Hahaha…a to dlatego, że…hahaha – próbowała wytłumaczyć kobieta, ale nie za dobrze jej to wychodziło

- Już tłumaczę – odezwał się Mark. Wziął głęboki oddech, by uspokoić nagły atak śmiechu – Pamiętacie, jak wybraliśmy się rodzinnie z Ratliffem na biwak to lasu ? – wiewióry i Rydel kiwnęli głowami – Rozbiliśmy namioty i porozkładaliśmy wszystkie najważniejsze rzeczy. Pamiętam, że Rocky, Ryland i Ratliff uparli się, że chcą spać w jednym namiocie razem. Woleli spać w swoim towarzystwie niż z nami, Rydel, Rossem i Rikerem, w jednym wielkim namiocie – wszyscy się zaśmiali – W nocy wszyscy trzej panowie zerwali się, bo usłyszeli jakieś szelesty za naszym obozowiskiem. Zaczęli panikować, że to idą wilki i chcą nas wszystkich zjeść – Mark opowiadała z coraz większym przejęciem, Stromie ledwo wyrabiała ze śmiechu, bo dobrze znała ta historię, natomiast Emma, Seba i ich mama uważnie słuchali – Nagle nie wiedzieć czemu, wybiegli z namiotu z takim piskiem, że odstraszyli to co się zbliżało. My wszyscy zerwaliśmy się na równe nogi i ruszyliśmy na pomoc naszym odważniakom. Zaczęli jeszcze bardziej panikować i tłumaczyć nam, że idą wilki. Wszyscy natężyliśmy słuch do granic możliwości, ale nic. Cisza. Głucha cisza. Było słychać tylko szum liści, poruszanych przez wiatr oraz szum wody w pobliskiej rzece. Chłopacy nadal panikowali, a my skierowaliśmy się z powrotem do namiotu. Nie minęła minuta i znów rozległ się pisk. Zapaliliśmy latarki i poszliśmy pod namiot chłopaków, z którego nagle wyleciał jak na skrzydłach Ratliff, potem Ryry, a na końcu Rocky z wiewiórką na głowie. Otworzyliśmy do końca suwak i ujrzeliśmy, że w środku namiotu siedzą trzy wiewiórki. Nie mogliśmy zapanować nad śmiechem. Do dziś pamiętam, jak mnie wtedy bolał brzuch – dodał Mark – Oczywiście zdjęliśmy z roztrzęsionego Rocky’iego biedną wiewiórkę, która była bardziej wystraszona od nich trzech razem wziętych. Wypuściliśmy ją, a ona pomknęła z resztą wiewiórek w głąb lasu. Gdy w miarę wszyscy się uspokoili, to wróciliśmy do namiotu. Chłopacy wepchnęli się do naszego, bo bali się, że wiewiórka-poskramiacz Rocky’iego powróci i ich zaatakuje. Od tamtego czasu nazywamy ich wiewiórami. Kiedyś to były „wiewiórki”, ale teraz to „wiewióry olbrzymy” – zaśmiał się Mark, klepiąc Rocky’iego po brzuchu. Ten gest miał sugerować, że cała trójka urosła i przytyła.

- A! I wszystko jasne! – zachichotała Rydel – Pamiętam ich miny. Rany boskie! Mogłam zrobić zdjęcia – palnęła się ręką lekko w skroń

- A ja mogłem nagrać na dyktafon jak chrapiesz. Jesteś głośniejsza od niedźwiedzia! Oj, pośmialibyśmy się! Hahaha – dowalił jej Rocky

- Pamiętaj braciszku, że zdjęcia z naszego starego aparatu rodzinnego są na moim laptopku, także w każdej chwili mogę  opublikować na naszym oficjalnym facebooku czy instagramie zdjęcie, na którym siedzisz na kiblu z nocnikiem na głowie i udajesz, że jesteś kowbojem, albo jak siedzisz w wannie-golutki, a woda sięga zaledwie do jednej dziesiątej głębokości wanny. Widać wszyściusieńko – zagroziła mu z uśmiechem, a bruneta przeszły ciarki

- Wygrałaś – dodał po chwili zrezygnowany

- Dziękuję za uwagę – zaśmiała się i poklepała brata po ramieniu – To ja i wiewióry mutanty będziemy u was po pierwszej, czyli gdzieś za godzinkę!

- Jasne do zobaczenia! – odkrzyknęła Emma i obie rodziny rozjechały się do swoich domów

Witam moich wiernych czytelników!

Przyjechałam na chwilę do domu po parę rzeczy i postanowiłam, że opublikuję Wam nowy rozdział, bo zobaczyłam ile jest komentarzy pod poprzednim rozdziałem. Jestem naprawdę mile zaskoczona. 63 komentarze *.* Podczas mojego pobytu nie wchodziłam ani razu na bloggera i komentarze moderowała moja przyjaciółka. Będąc na wsi starałam się jako tako czytać Wasze blogi i je komentować. Chyba mi się udało. . Jeszcze dzisiaj wracam z powrotem do dziadków i nie wiem kiedy wrócę...może za tydzień albo dwa. Pożyjemy-zobaczymy ;) Zapraszam Was wszystkich do zakładki "LBA". Gratuluję wszystkich nominowanym! 

Całuski

~Julia~